Türk lügatında, toprağın, çamurun, suyun dibine gitmek, gark olmak; güneşin ve ayın batı ufku ardında gözden kayboluşu, gurûb etmek; sivri bir şeyin vücûda girmesi, saplanması. Mecâzen iflâs etmek, mal kaybetmek, ahlâken bozulmak, çökmek, nam ve nişânı kalmamak yerinde kullanılır; İstanbulun bu kökden pek çok deyim vardır: Ana baba hayırsız evlâda inkisâr ederken: “Adın batsın İnşallah!..” der. Hoşlanılmayan kimseler hakkında: “Rûhum bir türlü ısınamadı, herifin her sözü, her hareketi batıyor!” denilir. Kıskanmak, çekememek yolunda: “Nasıl muhit, ne garib insanlar, şaşırdım kaldım, sırtıma çul geçirsem göze batıyor!”. Nasihat yollu, ahlâken kirlenme manâsında: “O rezil herifle düşüb kalkma evlâdım, batırır seni, insan yüzüne bakamazsın!”. Sonsuz hicab duygusu; bir lisede öğrenciler arasında yapılmış anket cevablarından: “Bu yaz, yalın ayak, Eminönünde gazete satıyordum, siz gördünüz, yerin dibine battım sanki..”. Bu kökün müteaddîsi “Batırmak”; yukarıdaki manâların müteaddî şekillerinden başka ağır sûretde adam çekişdirme, hakaaret, şeref ve haysiyet kirletme: — Yeter artık be, amma batırdın adamcağızı... Bir akademik toplantıda: — Hayır üstâd, gençliği batırmağa hakkınız yok, onların bütün hatâları, tâlim ve terbiyelerinden mes’ul olan bizim neslin günahıdır...