Son divan şairlerinden; aşağıdaki hal tercümesini M.K. İnal’ın “Son Asır Türk Şâirleri” adındaki eserinden alıyoruz : “1289 (Milâdî 1872) da İstanbulda doğdu; babası Kürkcüahmedşemseddin Mahallesi imamı ve Şehremininde Pazar Tekkesi Şeyhi Ahmed Zarîfî Efendinin Halifesi Nureddin Efendidir. Rüşdiye Mektebini bitirerek Maliye Nezareti kalemlerinden birine intisap etti, yıllarca hizmetten sonra Muhassesâti Zâtiye dairesinden tekâüde sevkedildi”. Müellif bu kısa hal tercümesine Hüseyin Vessaf Bey merhumdan aldığını söylediği bir mektuptan şu satırları ilâve ediyor ki şairin simasını azıcık aydınlatmaktadır: “Hoş sohbet bir meclis adamıydı, kırk yaşından sonra işrete atılması kendisini türlü darbelere uğrattı. Kızını Şehremininde Ümmisinan Dergâhı Şeyhi İbrahim Şükrü Efendinin oğlu Mustafa Enver Efendi ile evlendirmişti, son zamanlarını onlara sığınarak geçirdi. Gece ve gündüz içtiğinden taş ve toprak üstünde yatardı, alkolden zehirlendi, hasıl olan yara üzerinden kangren olan kolunu kestiler, zehirlenmemenin önü alınamadı, Hicrî 1342 rebiülâhirinde vefat etti (Milâdî aralık 1923, elli bir yaşında ölmüş oluyor ki aşırı işret iptilâsı ancak onbir sene sürmüştür). Vasiyeti mucibince Yenikapu ile Silivrikapusu arasında Üçkozlar namındaki yere gömüldü. Orta boylu, şişman, kumral sakallı, ...

Son divan şairlerinden; aşağıdaki hal tercümesini M.K. İnal’ın “Son Asır Türk Şâirleri” adındaki eserinden alıyoruz : “1289 (Milâdî 1872) da İstanbulda doğdu; babası Kürkcüahmedşemseddin Mahallesi imamı ve Şehremininde Pazar Tekkesi Şeyhi Ahmed Zarîfî Efendinin Halifesi Nureddin Efendidir. Rüşdiye Mektebini bitirerek Maliye Nezareti kalemlerinden birine intisap etti, yıllarca hizmetten sonra Muhassesâti Zâtiye dairesinden tekâüde sevkedildi”. Müellif bu kısa hal tercümesine Hüseyin Vessaf Bey merhumdan aldığını söylediği bir mektuptan şu satırları ilâve ediyor ki şairin simasını azıcık aydınlatmaktadır: “Hoş sohbet bir meclis adamıydı, kırk yaşından sonra işrete atılması kendisini türlü darbelere uğrattı. Kızını Şehremininde Ümmisinan Dergâhı Şeyhi İbrahim Şükrü Efendinin oğlu Mustafa Enver Efendi ile evlendirmişti, son zamanlarını onlara sığınarak geçirdi. Gece ve gündüz içtiğinden taş ve toprak üstünde yatardı, alkolden zehirlendi, hasıl olan yara üzerinden kangren olan kolunu kestiler, zehirlenmemenin önü alınamadı, Hicrî 1342 rebiülâhirinde vefat etti (Milâdî aralık 1923, elli bir yaşında ölmüş oluyor ki aşırı işret iptilâsı ancak onbir sene sürmüştür). Vasiyeti mucibince Yenikapu ile Silivrikapusu arasında Üçkozlar namındaki yere gömüldü. Orta boylu, şişman, kumral sakallı, melâhet sahibi bir zat idi. Davudî bir sesi vardı, ilâhiler besteler, okurdu. Şiirlerini görmek üzere damadına müracaat ettim: — Tekkenin kütüphanesindeki kitaplar arasında askerin işgalinde kısmen zayi oldu, elde kalanları görün.. diyerek bir torba evrak getirdi, içinde bir iki defter gözüme ilişti, bir kaç gazel yazdım, evrakı perişanı tetkik ile şiirleri toplansa büyük bir divan olur”. Hüseyin Vâssaf Bey merhumun bu mektubu, zamanımızın cemiyet tarihini yazacak mütefekkirleri elinde çok acı bir vesikadır. Ahmed Bahâeddin Efendi şiirlerinde “Bahâî” mahlasını kullanmıştır. GAZEL Perçemi jûlîdei yârin nice meftûnu var Âşıkı şûrîdesi, âşüftesi, mecnûnu var. Bir nigâhi nâz ile teshir ider mülki dili Çeşmi sehhârın ne keskin nazrei efsûnu var. Vuslatı dildâre mağrur olma, fırkatden sakın Çerhi geç reftârın ey dil meşrebi vârûnu var. Dil harâbı çeşmi mest oldukca her subhu mesâ Şâhidi zîbâyi aşkın hüsnü rûz efzûnu var. Bir demi subhin semâsı rengine benzer yüzü Zülfünün ruhzârının elvânı gûnâgûnu var Öyle bir dildâre meftun oldu kim avâre dil Hûbrûyan içre mâfevki yok mâdûnu yok Dürretüttâc etse lâyıktır Behâî nazmını Ol şehi hûban ki böyle lü’lüi meknûnu var. Bibl. : Mahmud Kemal İnal, Son asr Türk şâirleri.