İstanbul halk ağzında bilhassa külhâni argosunda yaşlılara karşı kullanılan bir hitabdır; “baba” hitabı gibi saygı ifâde etmez, hattâ ekseriya bir ihtiyarı azarlama yerinde kullanılır; meselâ kahvede uyuya kalmış birini uyandırıp kaldırırken: — Hey babalık!... Öldün mü be!.. Bir yer, bir şey temâşâ edilirken: — Babalık... önümde dikilme bakalım!.. Kaza eseri çarpan ihtiyara: — Körmüsün babalık!?.. Babalık dâima kıyafeti hırpânî, hırpânice, taşralıya benzeyen bir yaşlı adamdır. Ferid Devellioğlu “Türk Argosu” adındaki eserinde bu kelime için “saygı gösteren bir söz” diyor ve şu misalî veriyor: “Afiyetdesin inşallah babalık!..”. Sayın dilcinin verdiği misalde de saygı yoktur, sihhati sorulan ihtiyara ya mevki, yahud gençlikten gelen yukardan bir bakış vardır.