HABİBE HANIM – Mevlevi tarikatına mensub kadın şâir ; Hersekli Ali Paşanın kızı ve Hersekli Ârif Hikmet Beyin halası (B.: Ârif Hikmet Bey, Hersekli , cild 2, sayfa 1003); 1262 (1846) de Hersekde doğdu, İstanbula gelerek Mehmed Mehdi Efendi adında bir ...

HABİB ODABAŞI – Son yeniçerilerden, 3/. kaçıncı ortanın (taburun) odabaşısı idi; olduğunu tesbit edemediğimiz bir yeniçeri subayı ;Yeniçeri Ocağının kanlı bir şehir muharebesi ile kaldırıldığı ve tarihimizde “Vak’ai Hayriye” diye anılmış son yeniçeri ...

HABİB EFENDİ (Mirza) – Muallim, şâir, mütercim ; aslı İranlıdır , 1251 (1835 – 1836) de İzfehanda doğdu; muhâfazakar bir memur olan babası ile geçinemedi ; serbest fikirli olduğundan İranda medrese tahsili yaparken önce İsfahandan Tahrana, oradan da, o...

HABİBE DUDU (Yanibağçeli) – Geçen asır sonlarında yaşamış İstanbulun tipik bir mahalle karısı ; 1885-1890 arasında elli yaşının üstünde idi, yazın basma kışın pâzen gayet temiz giyinir,gayet sevimli,hoş sohbet,her gittiği yerde sevgiyle karşılanır,hat...

HABİBE (Sürtük) – Geçen asır sonlarındaKasımpaşada hem güzelliği hem de oynaklığı ile semtin şöhreti olmuş bir çamaşırcı kızı ;devrin kalendar halk şâiri Üsküdarlı Âşık Râzi tarafından şu manzume ile övülmüşdür : Fidan boyda yeldirme,baş örtüsü savrul...

HABİB BEY – Onyedinci asırda yaşamış namlı bir çiçekci,asıl meslek ve meşgalesinin ne olduğu tesbit edilemedi;hoş sohbet,derviş tabiatlı bir zât imiş,tohumdan elde ettiği bir kırmızı lâlesi “Habibbey” adı ile tescil edilmişdir.Hicrî 1098 de milâdî 1687...

HABİBDEDEZÂDE – Onyedinci yüzyılda yaşamış halvetî dervişlerinden,musikişinas,ünlü şeyh ve şair Abdülahad Nuri Efendinin zâkirbaşısı(B.: Abdülahad Nuri , cild 1, sayfa 56) ;hayatı hakkında bilgi edinilemedi.Çağdışı Evliyâ Çelebi zamınının namlı hânende...

HABİB (Manavgatlı Hippi) – Ayakdaşları arasında “Mektebli”, “Bitik” (Âşık) ve “Hippiler Prensi” lakabları ile anılır hâneberduş şâir Mehmet Gökçınarın “Yâverim” dediği hâneberduş bir genc (B.:Gökçınar,Mehmed,cild 11,sayfa 7074).1953 de Manavgadın bir k...

HABİB (Pabuçcu) – Geçen asır ortalarında Ayvansaray Kapusu dışında Atikesultan Hamamı da denilen Yalı Hamımında Tokadlı bir genc uşak;küçük olan o hamamın dellâki bulunmadığından câmekânda pabuçculuk eden bu delikanlı yalnız kibar müşteriler için soyun...

HABİB (Yorgancı) – Geçen asır sonlarında Üsküdarda Atpazarında yorgancı kalfası gayetle dilber bir laz uşağı olub İstanbul pâyeli kadı mâzullerinden bir zâtin kızına gelin yorganı dikmiş,fakat gelin kız yorgancı güzelini görünce :“Ben o yorganın altına...

HABİB (Leon) – “ Musevi asıllı hafif batı müziği sanatcısı,Bateri çalar ; 1945 de istanbulda doğdu,Saint Benoit Fransız Lisesinde okudu ;sanat hayatına küçük yaşda başladı ve 194 de Apaşlar Orkestrasında profesyonel oldu,1969 yılı sonlarında İsrail’e g...

HABEŞ HOCA – İkinci Abdülhamid devrinde yaşamış bir büyücü ;şehzâdebaşında Birinci Dâirei Belediyede çöpcü onbaşısıydı,Şehzâdebaşı Karakolunun yanından Aksaraya inerken Selimpaşa Yokuşundaki hâli arsada duran çöpcü arabalarına nezâret ederdi ;devrin ri...

HABİB – Onyedinci Yüzyıl sonları ile Onsekizinci Yüzyılın ilk yarısında ünlü şâirlerden Nazȋm’in (B.:Nazȋm) mahbubu bir delikalı,bel ki de mahbub bir uşağı; şâir tarafından şu semâi ile övülmüşdür ve semâi yine ünlü bir sanatcı Hacı İsmail Efendi taraf...

HABİB (Dârüşşefakalı) – Büyük yazar Ahmed Râsimin Dârüşşafakada geçen çocukluk yıllarında bir sınıf arkadaşı (B.:Ahmed Rasim, cild1, sayfa 443);yıllarca sonra o çocuğun ölümünü şöyle anlatıyor: “Ölümünü biliyordum , sınıf arkadaşım Habib bir gece ağzın...

HABİB (BOHOR) – Geçen asır sonları ile asrımız başında musevî asıllı bir yazar, makaleleri bir zamanlar İstanbulun en büyük gazetelerinden olan İkdam’da çıkmış hayatı hakkında bilgi edinilemedi. Bibl.: Avram Galanti,Türkler ve Yahudiler,1928.

HABAZAN – Ekmekciler anlamında Habbâzan kelimesinden halk ağzında söylenişi bozulmuş bir deyim olub “çok yiyen kimse,obur karşılığı kullanılır:” Şu sıska adamı gördün mü,bir oturuşda koca somunu yer habazandır..”. F.Devellioğlu “Türk Argosu” isimli ese...

HABBAZ, HABBAZAN – (B.: Ekmek,Ekmekciler, cild 9. sayfa 4972).

HABE – Çingene ağzı “Ekmek” ,fakat çoğunlukla Çingeneler atarafından sâdece ekmek karşılığı değil,bir sofra başında oturup yemek yemeye de Habe denilir : “Bu akşam bize habeye buyurun..” gibi.