HIRPÂNÎ – Dilimize farscadan alınmış “Harâbâtî” sıfatının türk halk agzında söylenişi “üstübaşı dökük,perişan,çul çaput içinde adam, kimse” anlamındadır ; çoğunlukla sokâklarda yalın ayak dolaşır, esvabının yırtıklarından vücutlarının eti görünenler hakkında kullanılır. Farsca Harâbâtî sıfatının karşılığı biraz farklıcadır; “ meyhâne müdâvimi , bekri, sarhoş ve pejmürde halli , eline geçen parayı işret ve sefâhet yolunda israf edip kendine ve evine barkına bakmayan sefih ” demekdir (Şemseddin Sâmi, Kaamusi Türkî). Günlüksohbet dilinde çok kullanılan Hırpânî kelimesi Kaamûsi Türkîde yokdur .Hırpânî'nin Harâbâtî sıfatından farkı ,bir kişinin hırpâniliğinin sebebi , sâdece sarhoşluk sarhoşluk , sefihâne yaşayış olmayıp , aşırı fakirlikden ,kimsesizlikden , gariblikden oluşurdur. Hattâ İstanbulda kaba işlerde çalışan amele ,ırgad, yanaşma takımının çoğu hırpânî kılıkdadır (B.: Gariban, cild 11 ,sayfa 5994). İstanbulda sayısı binleri aşan kimsesiz çocuklar, hâneberduş gençeler, hammallar o kılıkdadır. Adamlık esvabları olduğu halde hamurkâr veya pasacı fırın uşakları, kayıkçılar sandalcılar, gemiciler, gazete satıcıları, matbaa işçileri günlük hayatlarında hırpânî kılıkla dolaşırlar. Hattâ bâzı kalender meşreb şâirler, hırpânî kılığın bıçkın , çapkın genclere ayrı bir câzibe, albeni v...

HIRPÂNÎ – Dilimize farscadan alınmış “Harâbâtî” sıfatının türk halk agzında söylenişi “üstübaşı dökük,perişan,çul çaput içinde adam, kimse” anlamındadır ; çoğunlukla sokâklarda yalın ayak dolaşır, esvabının yırtıklarından vücutlarının eti görünenler hakkında kullanılır. Farsca Harâbâtî sıfatının karşılığı biraz farklıcadır; “ meyhâne müdâvimi , bekri, sarhoş ve pejmürde halli , eline geçen parayı işret ve sefâhet yolunda israf edip kendine ve evine barkına bakmayan sefih ” demekdir (Şemseddin Sâmi, Kaamusi Türkî). Günlüksohbet dilinde çok kullanılan Hırpânî kelimesi Kaamûsi Türkîde yokdur .Hırpânî'nin Harâbâtî sıfatından farkı ,bir kişinin hırpâniliğinin sebebi , sâdece sarhoşluk sarhoşluk , sefihâne yaşayış olmayıp , aşırı fakirlikden ,kimsesizlikden , gariblikden oluşurdur. Hattâ İstanbulda kaba işlerde çalışan amele ,ırgad, yanaşma takımının çoğu hırpânî kılıkdadır (B.: Gariban, cild 11 ,sayfa 5994). İstanbulda sayısı binleri aşan kimsesiz çocuklar, hâneberduş gençeler, hammallar o kılıkdadır. Adamlık esvabları olduğu halde hamurkâr veya pasacı fırın uşakları, kayıkçılar sandalcılar, gemiciler, gazete satıcıları, matbaa işçileri günlük hayatlarında hırpânî kılıkla dolaşırlar. Hattâ bâzı kalender meşreb şâirler, hırpânî kılığın bıçkın , çapkın genclere ayrı bir câzibe, albeni verdiğini söyleyerek onları o perişan, pejmürde kıyafetleri ile tasvir etmiş, övmüşlerdir.