HEDİYE – “Dilimize arabcadan alınmıştır ; 1.Armağan,Pişkeş ;2.Rüşvet karşılığı kullanılır ;3.Mushafışerif alım satımında filâtı,bedeli yerinde bu kelime kullanılır,“Hediyesi” denilir,Mushafın satılıp alınmaması hakkında bir hadis bulunduğu rivâyet edilmektedir ”(Kaamûsi Türkî). Aşağıdaki lâtife yollu fıkrayı,Onaltıncı Yüzyıl yazarlarından Kastamonulu Lâtifînin şuerâ tezkiresinden alıyoruz :“..duyduğumuza göre şâir Anedlibî bir işi için zamanın âyânından birinin kapusuna bir nice gün gitmiş.Meger o adam rüşvet almadan hiç iş yapmaz imiş,para yahud hediye mutlakaa bir şey götürmeliymiş.Adamları gelenin elinde bir şey gördü mü buyur,eli boş gördü mü de Efendi Uyur dermiş.Andelibî bu beyiti onun hakkında söylemişdir : Eline zer alub varsan Efendi gel buyur derler Eger destin tehî varsan Efendiyi uyur derler..” Yüzyıllar boyunca İstanbul hayatında galanekleşmiş bâzı hediyeler vardır;evlenenlere yakınları “Düğün Hediyesi” verir;ev yapdıranlara veya ev satın alanlara,yeni evlerine taşındıklarında “Ev Hediyesi” götürülür.