GULÂM – “Dilimize arabcadan alınmış isim :1.Bir erkeğin doğumundan buluğ çağına kadar olan hâli ;2.Delikanlı ;3.Genc Köle ;4.Mâşuk,Mahbub ;Cem’i:Gilman” (Hüseyin Kâzım,Büyük Türk Lugatı). “Oğlan,Erkek Çocuk;Köle,Bende” (Şemseddin Sami, Kaamûsi Türkî). Hüseyin Kâzım Beyin bu kelimeye ilk verdiği mânâda Buluğ çağını kaydetmesi fazladır,buluğ çağına kadar erkek çocuklara eskiler daha ziyâde “Gulâmçe” derdi. Tarih metinlerimizde “Gulâm” adı ile kaydedilmiş genc kölelerin de mutlakaa mahbub ve mâşuk olması vârid değildir. İstanbulun eski oyuncu kollarından bahsederken ,o koların köçek oğlanlarını Evliyâ Çelebi şöyle anlatır : “Ahmed Kolu:âfitab misal rakkaslarından Mazlum Şah,Küpeli Ayvaz Şah,Saçlı Ramazan Şah,Küçük Şâhin Şah..şehbaz gulâmlarından idiler.. “Baba Nazlı Kolu:rakkaslarından Çâker Şah,Süğlün Şah nam gulâmlar pâdişah mâlumu meşhurlardır..” Evliyânın Gulâmdan kasdı,yakışıklı,güzel,mahbub delikanlıdır;köle,bende değildir. Gulâmın cem’i olan “Gilman”,eski teşkilâtda ,bilhassa saray teşkilâtında kullanılmış deyimlerde çok geçer (B.: Gilman).