Bu yeniçeri ortası, taburu (B.: Yeniçeri) İstanbulda Yemiş İskelesi ve civarının muhâfâza, âsâyiş ve inzibatına memur idi; İstanbula getirilen bütün erzak, bu arada yaş yemiş ve sebze devlet emri ile 56. Yeniçeri Ortasının kolluğu yanında Çardak İskelesine indirilirdi; bundan ötürü bu ortaya Çardak Ortası, kolluğuna da Çardak Kolluğu denilirdi (B.: Çardak Kolluğu ve İskelesi, cild 7, sayfa 3748; Çardak Kolluğu Ateş Kayığı, cild 7, sayfa 3749; Çardak Kolluğu Vak’ası, cild 7, sayfa 3749). Yeniçeriliğin son devrinde, yeniçerilerin şehir eşkiyâsı olduğu zamanlar bu ortanın yoldaşları türlü rezâletle nam vermişlerdi; aşağıdaki satırların Câbî Said Efendi Vekaayinâmesinden alıyoruz: “Ellialtı yoldaşlarından bir kaç erâzil haddi tecâvüz ile gelen tâze meyva vesâireye cebren el koyub malları halka ziyâde baha ile sattırmaya cüretden başka yağ, bal vesair erzak alıp Boğaziçine ve Üsküdara giden bakkallardan da fuzûli para alırlar, vermeyeni hırpalarlardı. Bakkal, limoncu ve reâyânın delikanlı çırak ve uşaklarına Balıkpazarı yemenicilerin genç kalfa ve çıraklarına taarruz ederler, fâhişe olsun olmasın yoldan geçen kadınlara lâf atarlar, hattâ cebren yoldan çevirirlerdi. Yemenici esnafı bunların rezâletine tahammül edemeyüb ittifak ile Ağakapusuna gittiler (B.: Ağakapusu, cild 1, sayfa 245)...

Bu yeniçeri ortası, taburu (B.: Yeniçeri) İstanbulda Yemiş İskelesi ve civarının muhâfâza, âsâyiş ve inzibatına memur idi; İstanbula getirilen bütün erzak, bu arada yaş yemiş ve sebze devlet emri ile 56. Yeniçeri Ortasının kolluğu yanında Çardak İskelesine indirilirdi; bundan ötürü bu ortaya Çardak Ortası, kolluğuna da Çardak Kolluğu denilirdi (B.: Çardak Kolluğu ve İskelesi, cild 7, sayfa 3748; Çardak Kolluğu Ateş Kayığı, cild 7, sayfa 3749; Çardak Kolluğu Vak’ası, cild 7, sayfa 3749). Yeniçeriliğin son devrinde, yeniçerilerin şehir eşkiyâsı olduğu zamanlar bu ortanın yoldaşları türlü rezâletle nam vermişlerdi; aşağıdaki satırların Câbî Said Efendi Vekaayinâmesinden alıyoruz: “Ellialtı yoldaşlarından bir kaç erâzil haddi tecâvüz ile gelen tâze meyva vesâireye cebren el koyub malları halka ziyâde baha ile sattırmaya cüretden başka yağ, bal vesair erzak alıp Boğaziçine ve Üsküdara giden bakkallardan da fuzûli para alırlar, vermeyeni hırpalarlardı. Bakkal, limoncu ve reâyânın delikanlı çırak ve uşaklarına Balıkpazarı yemenicilerin genç kalfa ve çıraklarına taarruz ederler, fâhişe olsun olmasın yoldan geçen kadınlara lâf atarlar, hattâ cebren yoldan çevirirlerdi. Yemenici esnafı bunların rezâletine tahammül edemeyüb ittifak ile Ağakapusuna gittiler (B.: Ağakapusu, cild 1, sayfa 245), bu ellialtıncı orta bu iskeleden kaldırılıp pâdişâhımızın bir gayri ortas ı tâyin olunsun diye ricâ ettiler, yoksa büyük hâdise olur dediler. Yemenici esnafı kalabalık ve onların da her biri bir yeniçeri ortasının yoldaşı olduğundan, Sekbanbaşı Ağa 56. Ortanın mütecâviz zorbalarının isimlerini yazdırıp baş yasakcı ile Ağakapusuna getirtti ve îdam ettirdi (Ramazan 1227 = Eylül 1812)”. Ellialtılıların rezâletleri Vak’ai Hayriyeye kadar devam etti. Ellialtıncı Yeniçeri ortasının nişanı, alâmeti farikası bir kadırga resmi idi; ki bu orta mensubları bu nişanı kollarına, bâzû ve baldırlarına dövme ile nakşettirirlerdi.