Eski usul makijayda kadınların yüzlerine sürdükleri beyaz ve kırmızı boyalar karşılığı kullanılmış bir isimdir; ayrı ayrı olarak da beyaz boyaya “aklık”, kırmızı boyaya “allık”, yüz boyamada hüner ve zevk sâhibi olup kibar hanımlara o yolda hizmet eden kadınlara da “düzgüncü” denilirdi; bilhassa düğünlerde gelin kızın yüzü muhakkak bir düzgüncü eli ile boyanırdı. Yaşlı yosmalar, erkek canlısı zengin dul kadınlar düzgünlerine son derecede dikkat ederlerdi. Allık zararsız bır kırmızı boa ile sağlanır, aklıkda ise üstübeçli bir su kullanıldığı için hem yüzün tarâvetini tahrib eder, hem de yanak derisinden geçerek dişlerin minesi üzerinde tesir gösterir, yıllar boyunca hergün düzgünlenmiş kadınların dişleri kapkara olurdu. Bâzı kadınların üst dudakları üzerinde bıyık denilecek kadar kıllar biter; öyle kıllarını cımbızla veyâ ipekle yoldurmuş kart bir İstanbul yosması hanımı Sünbülzâde Vehbi şöyle hicvediyor: Çokdur öyle bıyığın yoldurmuş Çehresin düzgün ile soldurmuş Şu beyit de aynı şâir tarafından allıklı âşifte hanım için söylenmişdir: Düzgün ile yanağın al eyler Âl ile âşıkın abdal eyler Boyalı âşifteyi Abdülhak Hâmid de şöyle tasvir ediyor: Yüzü düzgünlü, sözleri düzme, İşi can yakma, ya gönül üzme... XIX. Yüzyıl sonunda çıkmış bir İstanbul türküsüdür: Akşamdan sabaha kad...

Eski usul makijayda kadınların yüzlerine sürdükleri beyaz ve kırmızı boyalar karşılığı kullanılmış bir isimdir; ayrı ayrı olarak da beyaz boyaya “aklık”, kırmızı boyaya “allık”, yüz boyamada hüner ve zevk sâhibi olup kibar hanımlara o yolda hizmet eden kadınlara da “düzgüncü” denilirdi; bilhassa düğünlerde gelin kızın yüzü muhakkak bir düzgüncü eli ile boyanırdı. Yaşlı yosmalar, erkek canlısı zengin dul kadınlar düzgünlerine son derecede dikkat ederlerdi. Allık zararsız bır kırmızı boa ile sağlanır, aklıkda ise üstübeçli bir su kullanıldığı için hem yüzün tarâvetini tahrib eder, hem de yanak derisinden geçerek dişlerin minesi üzerinde tesir gösterir, yıllar boyunca hergün düzgünlenmiş kadınların dişleri kapkara olurdu. Bâzı kadınların üst dudakları üzerinde bıyık denilecek kadar kıllar biter; öyle kıllarını cımbızla veyâ ipekle yoldurmuş kart bir İstanbul yosması hanımı Sünbülzâde Vehbi şöyle hicvediyor: Çokdur öyle bıyığın yoldurmuş Çehresin düzgün ile soldurmuş Şu beyit de aynı şâir tarafından allıklı âşifte hanım için söylenmişdir: Düzgün ile yanağın al eyler Âl ile âşıkın abdal eyler Boyalı âşifteyi Abdülhak Hâmid de şöyle tasvir ediyor: Yüzü düzgünlü, sözleri düzme, İşi can yakma, ya gönül üzme... XIX. Yüzyıl sonunda çıkmış bir İstanbul türküsüdür: Akşamdan sabaha kadar düzgünü düzme Gündüz akşamlara kadar sokakda gezme Efendi hazretlerinin gönlünü üzme Canımdan usandım dime bu da mı moda?