Büyük şehir İstanbul’da her evde akar suyun bulunmadığı devirlerde, hemen geçen asır sonlarına kadar o zamanların adı ile sakaların (sucuların) günlük hayattaki hizmeti çok önemli idi (B.: Saka). Ahşab İstanbul için dâimâ korkunç bir âfet olan yangınlara tulumbacılarla berâber ilk koşanlar sakalar olurdu (B.: Yangın; Tulumbacılar). Kimi fıçılı ve atlı, ve kimi kırbalı ve yaya olan sakalar da bütün iş zenaat erbabı gibi gedik usulüne bağlıydı (B.:Gedik). İstanbul’da büyüklü küçüklü ne kadar çeşme varsa, hepsinden kaç sakanın su alabileceği sakaların isimlerile tesbit edilmişti. Onlardan başkası o çeşmenin suyu ile sakalık yapamazdı. Bir çeşmenin saka gediği beş nefer saka ise, içlerinden biri sakalıktan vazgeçerse gediği sakabaşı eliyle bir yeni sakaya verilirdi. İstanbul halkının ayak takımından olup da mahallesinde suculuk, sakalık ile geçinecek bazı gençleri korumak için bir takım hayır sahibleri yaptırdıkları çeşmelere saka gediği konulmasını vaktiyelerine kaydettirerek yasak eder, bununla da kalmayıp, bir mermer üzerine: “Bu çeşmede saka gediği kokdur!” diye yazdırarak çeşmenin cebhesine münasib bir yere koydurtur idi. İstanbul’a sakalık yapmak için gelen acemi bekâr uşakları birer kırba tedarik ederler, ve saka gediği olmayan bu çeşmelerden birinde sakalık yapmaya başlarlard...

Büyük şehir İstanbul’da her evde akar suyun bulunmadığı devirlerde, hemen geçen asır sonlarına kadar o zamanların adı ile sakaların (sucuların) günlük hayattaki hizmeti çok önemli idi (B.: Saka). Ahşab İstanbul için dâimâ korkunç bir âfet olan yangınlara tulumbacılarla berâber ilk koşanlar sakalar olurdu (B.: Yangın; Tulumbacılar). Kimi fıçılı ve atlı, ve kimi kırbalı ve yaya olan sakalar da bütün iş zenaat erbabı gibi gedik usulüne bağlıydı (B.:Gedik). İstanbul’da büyüklü küçüklü ne kadar çeşme varsa, hepsinden kaç sakanın su alabileceği sakaların isimlerile tesbit edilmişti. Onlardan başkası o çeşmenin suyu ile sakalık yapamazdı. Bir çeşmenin saka gediği beş nefer saka ise, içlerinden biri sakalıktan vazgeçerse gediği sakabaşı eliyle bir yeni sakaya verilirdi. İstanbul halkının ayak takımından olup da mahallesinde suculuk, sakalık ile geçinecek bazı gençleri korumak için bir takım hayır sahibleri yaptırdıkları çeşmelere saka gediği konulmasını vaktiyelerine kaydettirerek yasak eder, bununla da kalmayıp, bir mermer üzerine: “Bu çeşmede saka gediği kokdur!” diye yazdırarak çeşmenin cebhesine münasib bir yere koydurtur idi. İstanbul’a sakalık yapmak için gelen acemi bekâr uşakları birer kırba tedarik ederler, ve saka gediği olmayan bu çeşmelerden birinde sakalık yapmaya başlarlardı. Çeşmede gedik olmadığı için kimse müdahale edemezdi. Diğer gedikli çeşmelerden birinde bir gedik açıldığı zaman sakabaşı bu gediği işte bu gariblerden birine verir. Delikanlı da sakalığını bir gedik ile tam emniyet altına almış olurdu. En güzel İstanbul masallarından birinin kahramanı saka gediği olmayan bir çeşmede sakalık yapar bir delikalı olmuşdur (B.: Kazdağlı Saka İlyas ile Nâzik Hanım hikâyesi).