Hüseyin Kâzım Bey Büyük Türk Lügatında “Çalmak kökünden isim; 1 – Kılıcın ağzı, 2 – Vakurâne duruş, reftar, tavar, 3 – (Vekaarı fıtrî, doğuştan olmayup) sahte vakarlık; Çalım satmak, mecâzen, kurulmak, azamet etmek, acâib ve garib tavırlar takınmak; Çalımına getirmek de, bir işine yoluna koymak, Çıkarına uydurmak” diyor. İstanbul ağzında, bilhassa ayak takımından yakışıklı, dilber delikanlıların bıçkınlık külhânilik yolunda göze batmak, nazarı dikkati üzerlerine çekmek için takındıkları yarı nazlı, yarı azametli tavırlar için kullanılır; bu hallerini kendilerine yakışdıranlara da “alımlı, çalımlı” denilir; misaller: “Haddehâneli Arab Davud ki, Atlas cibâlinden kopmuş sengi hârâ misâli siyah çerde Berberî civan idi: Kaptanpaşa Sandığı uşaklarından balâ kaamet, başda keçe külâh, mintan ve dizlik ile pırpır kıyâfet sandık kolu altında onun kadar çalımlı ayak atan tulumbacı görmemişimdir..” (Vâsıf Hiç, Tulumbacılık Hâtıraları). * Çalıma bak kopukda Ne de kurum satıyor Nümâyişi topukda Heman göze batıyor (Türkü) * İnce belden sarkar kuşak kaşa düşmüş yârin fesi Külhan vârî paça kıvrık basmış yemeni ökçesi Çalım satar levandâne topukları sîm külçesi Yalın ayak vardiyaya çıkdıkda ol şâhi levend Donanmâyi Hümâyuna şan vermişdir Fethibülend (Nusret Baba, Semâî, Zından şiirleri) ★ Bir ...

Hüseyin Kâzım Bey Büyük Türk Lügatında “Çalmak kökünden isim; 1 – Kılıcın ağzı, 2 – Vakurâne duruş, reftar, tavar, 3 – (Vekaarı fıtrî, doğuştan olmayup) sahte vakarlık; Çalım satmak, mecâzen, kurulmak, azamet etmek, acâib ve garib tavırlar takınmak; Çalımına getirmek de, bir işine yoluna koymak, Çıkarına uydurmak” diyor. İstanbul ağzında, bilhassa ayak takımından yakışıklı, dilber delikanlıların bıçkınlık külhânilik yolunda göze batmak, nazarı dikkati üzerlerine çekmek için takındıkları yarı nazlı, yarı azametli tavırlar için kullanılır; bu hallerini kendilerine yakışdıranlara da “alımlı, çalımlı” denilir; misaller: “Haddehâneli Arab Davud ki, Atlas cibâlinden kopmuş sengi hârâ misâli siyah çerde Berberî civan idi: Kaptanpaşa Sandığı uşaklarından balâ kaamet, başda keçe külâh, mintan ve dizlik ile pırpır kıyâfet sandık kolu altında onun kadar çalımlı ayak atan tulumbacı görmemişimdir..” (Vâsıf Hiç, Tulumbacılık Hâtıraları). * Çalıma bak kopukda Ne de kurum satıyor Nümâyişi topukda Heman göze batıyor (Türkü) * İnce belden sarkar kuşak kaşa düşmüş yârin fesi Külhan vârî paça kıvrık basmış yemeni ökçesi Çalım satar levandâne topukları sîm külçesi Yalın ayak vardiyaya çıkdıkda ol şâhi levend Donanmâyi Hümâyuna şan vermişdir Fethibülend (Nusret Baba, Semâî, Zından şiirleri) ★ Bir mahalle kahvehânesinde bir yük arabacısı kopuk akrânından bir gece çamurlaşıp (B.: Çamur) takılır: — Süslü Beyim... çalımın bize mi ulan?! Sidikli Zehrânın oğlu olduğunu, ananın misâfir aldığı geceler Tozluklunun orada yattığını ne çabuk unuttun be!.. ★ Hâneberduş pırpırlar argosunda Çalım “Güzellik”, Çalımlıda “Güzel genc” analamında kullanılır, misaller: — Hiç dikizledin mi?.. Kantarmanın Hasanı ne çalımlı oldu... ★ “... şıkırdım besledin mi, çalımlı olacak...”. Çok değerli dil bilgini Ferid Develioğlu “Türk Argosu” adlı güzel eserinde her nedense “Çalım” ve “Çalımlı” kelimelerini argo anları ile almıyor; kitabının ikinci bölümünde “Çalım” karıştı argo kelime olarak “fasarıya” yı gösteriyor, ve asıl argo lügatında fasariyanın ikinci mânasına atıf yapıyor, “naz, cilve” diyor. Biz, bu İstanbul Ansiklopedisi uğrunda o güruh ile uzun yıllar çok yakından temas ettik, “boş lâf, palavra” anlamında kullanılan fasaryanın, “naz, cilve, çalım” yerinde de kullanıldığına hiç rastlamadık, bilâkis hâneberduş pırpırılar ağzında “Çalım” ve “Çalımlı” yı, yukarıda da kaydettiğimiz gibi, evvelâ “Güzellik”, “Güzel genç” dolayısıyı ile “naz, cilve”, “nazlı, cilveli genc” anlamında kullanılır gördük; mesalâ “nazlı, cilveli, dilber” bir genc icin “fasaryası yerinde..” denmez, “Çalımı yerinde..” denilir.