Birinci Cihan Harbi sonları ile meş’um mütâreke yıllarında Karaköyde bir dükkânda işler berber kalfası iki rum gencidir, her ikisi de son derecede güzellikleri ile dillere destan olmuş, işledikleri dükkân ustalarının adı ile anılmakdan çıkarak “Melek Kardeşler” diye şöhret bulmuşdu; isimleri Pandeli ile İstefo idi. Pandeli, Îtilâf Devletleri silâhlı kuvvetlerinin İstanbulu işgaali ile şımarmış ve şımarıklığını, çoğu cinsî sapık ingiliz nefer ve çavuşlarının zevk bâzîçesi olarak iffetsizliğe kadar götürmüş, zan ederim ki Tophânede Yamalı Hamamda rezîlâne bir hamam âleminde başına nalınla vurduğu bir dellâkin ölümüne sebeb olmuş, bir kaatil olarak zâbıtanın tâkibinden de ingiliz dostlarının sâyesinde Yunanistana kaçarak kurtulmuşdu. İstefo ise gaayet edebli oğlandı, kardeşinin kepâzeliklerinden son derece sıkılır, yaşlı ve fakir bir sandalcı olan babasının Pandeliyi evden koğduğunu söyler, ustasının da yol vermek istediğini, fakat ingilizlerden korkduğunu anlatırdı, kendisi için de, yüz ve vücud ayırd edilemeyecek kadar benzediğinden, bâzan Pandeli zannı ile nâhoş duruma düşdüğünden şikâyet ederdi. Yamalı Hamam cinâyetinden sonra bu benzerlik yüzünden bir intikama hedef olmakdan korkmuş, ve bu İstefo da müşterilerinden bir keşişin yanında Aynaroza giderek keşiş olmuş idi. Aşağıdak...

Birinci Cihan Harbi sonları ile meş’um mütâreke yıllarında Karaköyde bir dükkânda işler berber kalfası iki rum gencidir, her ikisi de son derecede güzellikleri ile dillere destan olmuş, işledikleri dükkân ustalarının adı ile anılmakdan çıkarak “Melek Kardeşler” diye şöhret bulmuşdu; isimleri Pandeli ile İstefo idi. Pandeli, Îtilâf Devletleri silâhlı kuvvetlerinin İstanbulu işgaali ile şımarmış ve şımarıklığını, çoğu cinsî sapık ingiliz nefer ve çavuşlarının zevk bâzîçesi olarak iffetsizliğe kadar götürmüş, zan ederim ki Tophânede Yamalı Hamamda rezîlâne bir hamam âleminde başına nalınla vurduğu bir dellâkin ölümüne sebeb olmuş, bir kaatil olarak zâbıtanın tâkibinden de ingiliz dostlarının sâyesinde Yunanistana kaçarak kurtulmuşdu. İstefo ise gaayet edebli oğlandı, kardeşinin kepâzeliklerinden son derece sıkılır, yaşlı ve fakir bir sandalcı olan babasının Pandeliyi evden koğduğunu söyler, ustasının da yol vermek istediğini, fakat ingilizlerden korkduğunu anlatırdı, kendisi için de, yüz ve vücud ayırd edilemeyecek kadar benzediğinden, bâzan Pandeli zannı ile nâhoş duruma düşdüğünden şikâyet ederdi. Yamalı Hamam cinâyetinden sonra bu benzerlik yüzünden bir intikama hedef olmakdan korkmuş, ve bu İstefo da müşterilerinden bir keşişin yanında Aynaroza giderek keşiş olmuş idi. Aşağıdaki destan bu İstefo şânında yazılmış idi: 1. Boyacıoğlu bir urum dilberi Sanki insan sûretinde bir peri Ne iş işler nerde diye sor bana Galata şehrinin civan berberi 2. Tâze fidan boylu gaayetle nâzik Gül misâli tenindeki penbelik Belinde futası ayakda terlik Öper âşıkların basdığı yeri 3. Bir nazar eylese mestâne şöyle Âşıkı dîvâne etmez mi söyle Bir de usturavı alınca ele Gel de sen öpme ol perîpeykeri 4. Biz gedâya düşmezse de yanağı Râzıyız öpmeğe billûr ayağı Gül penbe topuğu kalem parmağı Koymuşuz râhine efendim seri 5. Koydun mu bir kerre dizine başı Dilersin haşredek sürsün tıraşı Sîmin sâklar olsun kabrimin taşı Rahmettir yüzüme dökülen teri 6. Yayıldı etrâfa bir kara haber Aynaroza kaçıp gitmiş o berber Hem niyeti keşiş olmakmış meğer Lânet kimse kandıran o püseri 7. Tahayyül eyledim saçlı bir papaz Tâze civan yaşı yirmisindeen az Hasreti sılayla önümüz de yaz Ne dersiniz aceb döner mi geri 8. İstefonun çıkmaz yâdı gönülden Revâ mı siyehpûş olsun gül beden Yok mu Aynaroza bir gelüb giden Yârimden getirsin bana haberi İstefo tam yirmi dört sene sonra 1943 de İstanbula geldi, Üsküdarda Destancı Vâsıf Hoca diye bizi arayıp bulacak kadar eski âşinâlığa vefâkârlık gösterdi. “Dünyâyı dolaşdım, İstanbulumuzun hayâli gözümden gitmedi, inan bana ki papaz olduğum halde minârelerin hasretini çekdim, kulaklarım türkçe dinlemek istedi” demişdi, yâdi mâzî arasında kendisine yukardaki destanın son iki kıt’asını okudum, hemen defterine yazdı ve bana da ilk papazlık zamanına âid bir tasvirini verdi. İstanbulda on beş gün kadar kaldı, gün aşırı buluşarak beldei tayyibemizi gezip dolaşdık, nereye gitdikse yandı yakıldı; “Ağabey buraları böyle miydi, ne mâmur, ne şenlik, ne güzel yerlerdi” derdi. Kardeşi Pandeliyi sordum; Yunanistana kaçdığının tezine Pirede garsonluk ederken yine uygunsuzluğu yüzünden çıkan bir sarhoş kavgasında öldürüldüğünü işitmiş. Vâsıf HİÇ