Onbeşinci asır şâirlerinden ve İkinci Sultan Bayazıdın gözdelerinden, “Karışdıran Süleyman Bey oğlu” künyesi le mâruf olub şuerâ tezkilerinde asıl adı ihtilâflıdır, Sehî Bey “Ahmed” Kastamonulu Lâtîfî ise “Sinan” diye kaydediyor, ve Lâtîfî ayrıca Çelebi unvanını da ilâve ediyor. Pâdişahın yanında “bir sâhibi cemâl nevciyan” iken “cüz’î bir nesne için” nazlanub İrana kaçmış, Sultan Hüseyin Baykara’ya ilticâ etmiş, bir müddet orada kalarak Molla Câmi ve Nevâî ile tanışmış, şarkın bu büyük fikir ve sanat adamlarının hizmetinde bulunmuşdu. Sultan Baykara İstanbul pâdişâhına bir elçi bendesi Bihiştînin affını da iltimas etmiş, recası kabul olunarak Bihiştî vatanına dönmüşdü. Avdetinde Sultan Bayazıda uzun bir kasîde sundu ve bu mahzûmesinde de yer yer affını diledi; bu beyit o kâsîdedendir: Ne kul ola ki anın olmaya cürmü günehi Ne hatâ ola ki af itmeye sultanı kerem Şiir diline örnek olarak şu beyitler de yukarda adı geçen şuerâ tezkirelerinden alınmıştır: Oturucak diz dize ağyâr yârin yânına Tâze tâze dağ urur âşıkların cânına * Şöyle tutmuşdur şerâri dûdi âhım gökleri Korkarım yağmur yerine od saça gökden sehâb * Olursam hüsnü vasfında mübâriz Kalem bir parmağı şerhinde âciz Lâtifî, bu nevcivan şâirin İrana kaçmasına sebeb olan suç için “beşeriyet icâbı kendisinden çıkan kötü b...

Onbeşinci asır şâirlerinden ve İkinci Sultan Bayazıdın gözdelerinden, “Karışdıran Süleyman Bey oğlu” künyesi le mâruf olub şuerâ tezkilerinde asıl adı ihtilâflıdır, Sehî Bey “Ahmed” Kastamonulu Lâtîfî ise “Sinan” diye kaydediyor, ve Lâtîfî ayrıca Çelebi unvanını da ilâve ediyor. Pâdişahın yanında “bir sâhibi cemâl nevciyan” iken “cüz’î bir nesne için” nazlanub İrana kaçmış, Sultan Hüseyin Baykara’ya ilticâ etmiş, bir müddet orada kalarak Molla Câmi ve Nevâî ile tanışmış, şarkın bu büyük fikir ve sanat adamlarının hizmetinde bulunmuşdu. Sultan Baykara İstanbul pâdişâhına bir elçi bendesi Bihiştînin affını da iltimas etmiş, recası kabul olunarak Bihiştî vatanına dönmüşdü. Avdetinde Sultan Bayazıda uzun bir kasîde sundu ve bu mahzûmesinde de yer yer affını diledi; bu beyit o kâsîdedendir: Ne kul ola ki anın olmaya cürmü günehi Ne hatâ ola ki af itmeye sultanı kerem Şiir diline örnek olarak şu beyitler de yukarda adı geçen şuerâ tezkirelerinden alınmıştır: Oturucak diz dize ağyâr yârin yânına Tâze tâze dağ urur âşıkların cânına * Şöyle tutmuşdur şerâri dûdi âhım gökleri Korkarım yağmur yerine od saça gökden sehâb * Olursam hüsnü vasfında mübâriz Kalem bir parmağı şerhinde âciz Lâtifî, bu nevcivan şâirin İrana kaçmasına sebeb olan suç için “beşeriyet icâbı kendisinden çıkan kötü bir iş” diyor, o devrin saray hayatını bilenler bunu, pâdişahın yakınlarından bir güzele aşkü alâka şeklinde düşünebilirler. Yine aynı müellif, vatanına dönerken, eline Molla Câmi ve Nevâî tarafından da şefaatnâmeler verildiğini söylüyor. Nazım ve nesir üzerine bir kaç risâlesi ile beş hikâyeden mürekkeb bir “Hamse” si vardır; bu beş hikâyenin isimleri “Hüsün ve Nigâr”, “Süheyl ve Nevbahâr”, “Yûsuf ve Züleyhâ”, “Vâmık ve Azrâ”, “Leylâ ve Mecnun” dur.