İkinci Abdulhamid devrinde Üsküdarın namlı bir esrarkeşi, öylesine ki ömrü esrar dalgası içinde geçmiş, ayık zamanı görülmemiş, asıl adı unutulup “Baygın” lakabı ile anılır olmuştu. Zamanımızda yerini tesbit edemedik, müşterisi it ve kopuk gürûhundan gençler, bir kahvehânesi vardı, esrar çekdirirdi, fakat bu kahvehânede ekseriya küçük kardeşi Rifat ile Sürmeli Mustafa adında ocakcılık yapar mahbub delikanlısı bulunur, kendisi araba sürücülüğü yapardı. Çift atlı yük arabası sürerdi, ve yaman sürücü idi. Rifat evli, geceleri evine gider, Baygın bekâr, kahvehânesinde yatardı. Esrarkeşlik yolunda güzel fıkradır: Baygın, bir gün arabası ile Üsküdarda Dutlukahve semtinden geçerken, ayakdaşlarından Zibidi Ahmedin kahvesi önünde mola verir. Misafire hemen bir nargile ikram edilir, keyif ehli ağzı ile “Kabak”, birkaç nefes çeker, dalgasına dalar, Zibidi’nin kahvesinden çıkar, kendi tekkesine döner, ve bir peykenin üstüne uzanır. Artık bir âlem: Peripeyker civanlar, cennet kaçkını hûriler... Yağmur kuşağından köprüler ... Billûrdan havuzlar... Çiçek gibi kokan kelebekler... Kuşlar gibi öten çiçekler... Ya hey... Gözünü açar ve elini alnına vurur: — Tuh... be!... Ocakçısı oğlan, birkaç müşteri: — Ne oldu usta?!.. — Ne oldu be Baygın?!. Diye sorarlar.. Esrarkeş: — Ne olacak, der... Arabayı Z...

İkinci Abdulhamid devrinde Üsküdarın namlı bir esrarkeşi, öylesine ki ömrü esrar dalgası içinde geçmiş, ayık zamanı görülmemiş, asıl adı unutulup “Baygın” lakabı ile anılır olmuştu. Zamanımızda yerini tesbit edemedik, müşterisi it ve kopuk gürûhundan gençler, bir kahvehânesi vardı, esrar çekdirirdi, fakat bu kahvehânede ekseriya küçük kardeşi Rifat ile Sürmeli Mustafa adında ocakcılık yapar mahbub delikanlısı bulunur, kendisi araba sürücülüğü yapardı. Çift atlı yük arabası sürerdi, ve yaman sürücü idi. Rifat evli, geceleri evine gider, Baygın bekâr, kahvehânesinde yatardı. Esrarkeşlik yolunda güzel fıkradır: Baygın, bir gün arabası ile Üsküdarda Dutlukahve semtinden geçerken, ayakdaşlarından Zibidi Ahmedin kahvesi önünde mola verir. Misafire hemen bir nargile ikram edilir, keyif ehli ağzı ile “Kabak”, birkaç nefes çeker, dalgasına dalar, Zibidi’nin kahvesinden çıkar, kendi tekkesine döner, ve bir peykenin üstüne uzanır. Artık bir âlem: Peripeyker civanlar, cennet kaçkını hûriler... Yağmur kuşağından köprüler ... Billûrdan havuzlar... Çiçek gibi kokan kelebekler... Kuşlar gibi öten çiçekler... Ya hey... Gözünü açar ve elini alnına vurur: — Tuh... be!... Ocakçısı oğlan, birkaç müşteri: — Ne oldu usta?!.. — Ne oldu be Baygın?!. Diye sorarlar.. Esrarkeş: — Ne olacak, der... Arabayı Zibidinin kahvesi önünde unuttum be!.. — Nasıl oldu?. — Nasıl olacak?. Kahveden çıktım.. Bineceğim zaman, araba küçülüverdi ... Ayağımı atsam çatır çatır ezilecek... Cebime koyup getireyim dedim, ağır... Kaldıramadım.. Bıraktım, geldim!. Bibl.: Vâsıf Hiç, Not.