Halk ağzı deyim; 1) Hürmete lâyık adam; dostluğu, yakınlığı övünmeğe değer, şeref olan adam; 2) Âşıkın aşırı derecede üstün sevgilisi, uğrunda can fedâ edilir sevgili. “Melek sîmâ cânım, lebi mercânım, ey rûyi mâhım, gül yüzlü şâhım, zülfü kemendim, servi bülendim, perî ruhsârım, şeker güftârım, şîveli yârim, def’i melâlim, mâli menâlim, fikrü hayâlim, güli handânım, derde dermânım, tâze fidânım, tûti dillim, ince bellim, kara gözlüm, şîrin sözlüm, güler yüzlüm, âfeti devrânım, kaaşı kemânım, gözümün nûru, gönlümün sürûru, aşkım ilâcı, bâşımın tâcı... “(Muhabbetnâmei lâ nazir). Başların tâcı ki meclise gele Töredir eşikde ayak öpüle  Sezâyi merhametim bâri bana sen acı Suçum nedir ey efendim bâşımın tâcı  Saçların perişan güzel Baygın baygın gözlerin her an güzel Ağzın öpülürken ballanan güzel Sensin benim bâşım tâcı bir dânem Ali Çamiç Verdin zülüf kemendin Cellâd Çeşmin eline Sen başımın tâcısın Kasdin mi var kendine Ali Çamiç