Eski Türk ve dolayısı ile İstanbul evlerinde, Avrupakârî iskemleler, koltuklar, kanapeler girmeden, şilte ve yastıklarla döşenmiş sedirlerde oturulurdu (B.: Sedir); bir odanın en az iki divarı boyunca yapılmış olan sedirlerden, oda bağçe tarafında ise bağçeye, sokak tarafında ise sokağa, eğer deniz kenarında ise denize nâzır pencereler önündeki sedire baş sedir, bu sedirin en güzel köşesine başköse denilirdi. Evin efendisi, hanımı, ulusu, ihtiyarı, aşırı hürmet edilen misâfir dâimâ baş köşeye oturur, oturtulurdu. Hânei dil senindir Geç otur baş köşeye...