Halk ağzı deyim; bir kimsenin yakınlarının, yahud gönül tahtında oturan sevgilinin, bilhassa ana, baba, karı, evlâd gibi en yakınlarının, halden anlamadan, imkânı düşünmeden istediklerinin yerine getirilmesi için amansız iz’acları, ısrarları; misâl: Aybaşında maaş aldığı günün akşamı memur elleirnde paketlerle evine dönerken: — Maaşı yatırmışsın.. — Üste borçlandık da.. Vâlide, refika, kerime, iki mahdum tam beş kişi altı aydır başımın etini yiyorlar.. Gülhâne parkında, kuytu, loş bir köşede fısıltı: — Kış geliyor.. çırıl çıplak kaldım.. — Başımın etini yemeğe başlama! — Senden bir şey istemiyorum.. bana izin ver, peşimde dolaşan kaptanı sızdırayım.. — ......