Halk ağzı deyimi; tahammül tükenip her tehlikeyi, hattâ ölümü göze almak, misâl: “... hayır babacığım, yapdığımızı küçümsemeye hakkınız yok, yirmi altı Nisanda biz gençler Bayazıd meydanına başımızı koltuğumuz altına alup gittik..”. Baş yerine bazan “kelle” de denilir. Tanzimatdan evvelki devirde, devlet erkânı aleyhinde konuşmanın, sorgusuz, mahkemesiz ölüme varabileceğini ihtar yolunda “adamın başını koltuğunun altına veriverirler!.” diye bir deyim vardı.