Halk ağzı deyim, emir, kumanda altında bulunmayan; dilediğini yapma hürriyetine sahip olan; emir ve kumanda altında bulunmuş olsa da, sonunda başına gelecek zararı göze alup dilediği gibi hareket eden; bilhassa gençler hakkında, ulu baskısı, nezâreti altında bulunmayan; aklına geleni yapan; misaller: — Zemâne gençleri, ana baba dinledikleri yok, hepsi başına buyruk. — “... Etvârı serbest, cundabaz çâlâk, bî perva bî bâk, sînesi uryan, yalın ayak daltaban, gemi uşağı kaltaban efendi babacığım dedi anamur ipliğini pazarda satdım, Gedikpaşa Hamamı külhanında yatdım, alında ârü hâyâ damarını çatlatup şeytana hendek atlattım başıma buyruk bekâr uşağız...” (Alacahamamlı Reşid Efendi ruznâmesi). Yâni kaldıkda başına buyruk Âşıkı zâre salardı kuyruk (Berbernâmei Sâbit)