Halk ağzı deyim, müfsidin, munafıkın fesad ve nifakda muvaaffak olması; misaller: İşden çıkarılan hademe kopucu yoldaşına: — Başın göğe ersin!.. Bu deyimde bir istihfaf ve hattâ tezyif mânâsı da gizlidir; bazan soru sigası ile bi mânâ daha açık ifâde edilir: — Beni kovdular, senin başın göğe mi erecek? İrdi göğe destârı seri müfsidi nemmâm Düşdü yere tâcı seri keyvânı sadâkat Kâni Ayni deyim, her şeye hased edicinin, başkalarının sıkıntı ve felâketi karşısında ruh hâletini ifâdede kullanılır: — Kan kusuyorum, kızılcık yedim diyorum, çektiğim sıkıntıyı bilse herifin başı göğe erecek.. Yine bu deyim, lâyık olmadıkları mevkilere himâye kanadı altında yahud baht yolu ile ulaşanların hakiki kıymetler karşısındaki nahvet ve gururunu ifâde yolunda kullanılır; misâller: — Kim bu başı göğe değmiş züppe? — Falanın ablasının oğlu, bizim müdür!.. Mârifet olmayıcak bir kişide ey Rûhi Baht ile bâşı göğe irse yine câhildir Rûhi Bâşı irişdi göğe rif’at ile her dûnun Hak budur kim kati alçaklığı var gerdûnun Nevres