Tanzimattan evvelki devirde, askerî teşkilât da dahil, devlet kapusundaki bütün kâtiblere “halife”; büro, dâire karşılığı kullanılan “kalem”lerin en liyâkatli kâtibi de “Başhalife” unvanını taşırdı; mülkî idâre ve mâliye kalemlerindeki başhalîfeler rüus sâhibi idiler; yâni memuriyetleri kaydi hayat şartı ile verilmiş olurdu; âmirleri tarafından, vazifenin suistimal etmedikçe azil edilemez, kendisi istemedikçe veya bunaklık gelmezse emekliye de ayrılamazdı. Askeri kalemlerde ise azilleri o asker ocağının ağasının elinde idi; ağalar da başhalîfelik için hatır, gönül veya akraba kayırdıklarından, yalnız emirlerine yapmayan değerli bir başhalifeyi azil edib yerine kendi adamlarını tâyin ederler, bu yüzden de türlü yolsuzluklara, suistimallere yol açdıkdan başka, başhalîfenin ehliyetsizliğinden kalemin bütün işleri aksardı. Eski teşkilâtın son zamanlarında nihâyet onlara da rüus verildi. Tanzimatdan sonra Başhalifeler “mümeyyiz” veya “baş kâtib” unvanlarını aldılar. Bibl.: M. Z. Pakalın, Osmanlı Tarih Deyim ve Terimleri.