Esnaf argosunda “bir adamın meslekde cehlinden ve hırs ile tamahından istifâde edilerek elinde bulunan malı, hakiki değerinden çok üstün kıymet biçme hilesi ile asla satamayacağı hâle koymak”; bilhassa sahhaf ve koltukcu esnâfı ağzında kullanılır. Meselâ sahhaf Hasan’ın elinde nâdir rastlanan bir kitabcık vardır, “Lüleci Yektâ Efendi ile garib çocuk Hikâyesi”; nâdir rastlanır ama zamanında 5 kuruşa satılmış olan bu hikâye kitabı zamanımızda en çok 5 lira eder. Bir ilim adamı yâhud bir kitab meraklısı gelir, bu eseri ismi ile asar, tamahkâr Hasan, kırk yıldır rafında duran kitaba yüz lira ister, tabii satamaz ve alıcı da bu fâhiş talebi dolaşdığı diğer dükkânlarda nakleder. Bu sefer onların içinden bir mûzib çıkar, Hasan’a koşar: — Sende Lüleci Yekta Efendi var mı? — Var!.. — Elli liraya bir müşteri buldum.. — Yüz lira!.. Mûzib adam kısa bir münakaşadan sonra döner, hikâye kitabının başı bağlanmıştır; “Lüleci Yektâ Efendiye 5 yerine 10, on yerine 20 lirada verilse Hasan “Elli lira verdiler!..” diye o kitabı artık satamaz, elli lirayı da kimse vermez. 1930 - 1935 arasında bir koltukcu, elindeki kıymetli malların başları bu sûretle bağlanarak iflâsa kadar sürüklenmiştir. Mehmed Koçu