Onbeşinci asır sonları ile on altıncı asrın ilk yıllarında yaşamış bir şâir; İran sınırına yakın bir kasabada doğmuş, genç yaşında İrana geçmiş, Molla Câmî ile Mevlânâ Nevâî’nin hizmetlerinde bulunmuş, onlardan aldığı tavsiyenâmelerle vatanına dönerek İkinci Sultan Bayazıd zamanında İstanbula gelmiş, yerleşmişdir. İstanbulda lisanını süratle düzelterek şiirlerini İstanbul ağzı ile yazmağa başlamıştır. Arab harfleri ile “yarım” ve “yârim” ayni şekilde yazıldığına göre şu beyiti muhakkak ki şirindir, güzeldir: Gerçe kim dirler cihanda ârife bir gül yeter Ârife bir gül yeterse bana yârim gül yeter Şu beyiti de, ortanın üstünde bir şâir olduğunu gösterir: Şol iki mahmur gözler çehrei dildârde İki nerkisdir açılmış kûşei gülzârde Nevâî Divânının ilk nushasını İstanbula bu zâtin getirdiği söylenir. Güzel ve tatlı konuşur, güler yüzlü, şûh tabiatlı bir nedim kişi, meclis adamı imiş; fakat muasırı olan tezkire sâhibleri büyük bir kusur olarak “alacalılığını” kaydederler, dostluğa sadakat ve vefâ bilmez imiş; mecmualara geçecek lâtifeleri varmış. Bibl.: Lâtifî, şuerâ Tezkiresi.