Üsküdarlı halk şâiri Vâsıf Hoca tarafından İstanbul Ansiklopedisine tevdî edilmiş nâzımı mechul ve eksik bir destan parçasından öğrendiğimize ve tahminimize göre İkinci Abdülhamid devri başlarında Samatya tulumbacılarından güzelliği ile nâm almış bir ermeni gencidir. Bu eksik destanın elimizdeki yedi kıt’ası şudur: Barutcuoğlu bir âteşpâredir. Havâîdir dilberi âvâredir Cümle âşıkları yanukdur yanuk Sîneleri şerha şerha yâredir. İsmi şerîfidir o şûhun Dikran Meclûbunun olur hânesi viran Âteş yakar dirler düştüğü yeri Gül güldür sînei âşıkda niran Biçkındır o civan tulumbacıdır Nezâket bilmez pek dili acıdır Bilmem ki bu hakir kemîne bende Şimdiyedek kurbanlarnın kaçıdır. Geçiyor pîşgâhi çeşmimden âfet Sandık kolunda pırpırı kıyâfek Kanaat ehliyiz bizlere yâhû Bu temâşâ dahi ulu ziyâfet. Esmerin güzeli servi serbülend Kömür gözlü diye ideyim pesend Bakar ümmid verir bakar korkutur Zülfünün her teli can alur kemend. Büyükkulelide kurarlar meclis İnsan sûretinde çend nefer iblis Üçleme sunulur bâde o şâha Mest ider o şûhu âyini teslîs Raks ider meydana çıkup Dikranım Şûhâne mestâne rûhi revânım Kâh parmak fiskesi kâh topuk vurur Tulumbacım o bıçkının külhanım Bibl.: Vâsıf Hiç, Not.