Ebegömecigiller ailesinden mâlûm sebze; memleketimizde “Amasya bamyası”, “Balıkesir bamyası” ve “sultânî bamya” isimleri ile üç çeşidi vardır; Amasya bamyası bodur bamya olup ipliğe dizilerek kurutulur, kışın yenilir, kış bamyasıdır; diğer iki çeşidi tâze olarak mevsiminde, yazın istihlâk olunur; sultânî bamya İstanbulun yerli bamyasıdır. İstanbulda bilhassa ortahalli ve kibar mutbaklarına girmiş, ayaktakımı bu nâzik sebzeye pek rağbet ede gelmemiştir. Kıyma ile veya parça etle sâde yağlı olarak pişirilir; zeytinyağlısı olmaz. Bamyayı kehrübâ gibi sap sarı pişirmek, pişer iken karartmamak aşçılık hüneridir. Ayrıca yaz türlüsüne girer, pilava, piliç kızartmasına garni olur. Eski İstanbul mutbağının husûsiyetlerinden biri olan ve “asîde” denilen yemeğin de, yeri hiç bir sebze ile değişmez garnisi idi, yâni asîde mutlaka bamya ile yenilirdi (Asîde arpa unu yâhut pirinç unu ile yapılan bir nevi bulamaçtır; sofraya lenger ile gelir, ortası çukurlaştırılmış ve oraya da etli bamya konulmuş olurdu. Bu yemeği İstanbul mutbağı kaybetmiş bulunmaktadır.) Edirne kapusu dışında bir bamya tarlası, geçen asırda İstanbul’un namlı bir mesiresi idi. İstanbulun en güzel yerli sultânî bamyaları Bostancı ile Pendik arasındaki bostanlarda yetişir; zamanımızda bu bostanlar da gün günden azalmakla, yerle...

Ebegömecigiller ailesinden mâlûm sebze; memleketimizde “Amasya bamyası”, “Balıkesir bamyası” ve “sultânî bamya” isimleri ile üç çeşidi vardır; Amasya bamyası bodur bamya olup ipliğe dizilerek kurutulur, kışın yenilir, kış bamyasıdır; diğer iki çeşidi tâze olarak mevsiminde, yazın istihlâk olunur; sultânî bamya İstanbulun yerli bamyasıdır. İstanbulda bilhassa ortahalli ve kibar mutbaklarına girmiş, ayaktakımı bu nâzik sebzeye pek rağbet ede gelmemiştir. Kıyma ile veya parça etle sâde yağlı olarak pişirilir; zeytinyağlısı olmaz. Bamyayı kehrübâ gibi sap sarı pişirmek, pişer iken karartmamak aşçılık hüneridir. Ayrıca yaz türlüsüne girer, pilava, piliç kızartmasına garni olur. Eski İstanbul mutbağının husûsiyetlerinden biri olan ve “asîde” denilen yemeğin de, yeri hiç bir sebze ile değişmez garnisi idi, yâni asîde mutlaka bamya ile yenilirdi (Asîde arpa unu yâhut pirinç unu ile yapılan bir nevi bulamaçtır; sofraya lenger ile gelir, ortası çukurlaştırılmış ve oraya da etli bamya konulmuş olurdu. Bu yemeği İstanbul mutbağı kaybetmiş bulunmaktadır.) Edirne kapusu dışında bir bamya tarlası, geçen asırda İstanbul’un namlı bir mesiresi idi. İstanbulun en güzel yerli sultânî bamyaları Bostancı ile Pendik arasındaki bostanlarda yetişir; zamanımızda bu bostanlar da gün günden azalmakla, yerlerini villalara, villa - apartımanlara bırakmaktadır.