İkinci Abdülhamid devrinde olmuş tuhaf bir vak’adır ki Ahmet Râsim merhum şöyle naklediyor: “Pek iyi hâtırımdadır ki Kadıköyünde zevzeğin biri evinde kırmızı kâğıddan bir balon yapmış, içine saman tütsüyü doldurup salıvermiş. Bunu gören diğerine göstermiş derken hafiyelerden birinin gözüne ilişmiş, herif paçaları sıvamış, Ali Şâmil Paşaya koşmuş, merhum kılıcını, rovdverini takmış, adamlarını toplamış, derken hâdise Üsküdar Mutassarrıflığına, oradan Beşiktaş’a, oradan da Yıldıza aksetmiş. Bre meded! “Denizden istimbotlu su, karadan arabalı, faytonlu, atlı veya bir sürü memur koşuşmağa başlamış. Vapurdan çıkar çıkmaz baktım ki Kadıköy allak bullak. Hâneler alan talan. Fehim, Refik, sakallı mehmed Paşalar, Hamdi Beyler, Polis Müdürü, Heyeti tahkiye Reisi, komiserler, polisler, siviller kol kol geziyorlar. Bildiğim birine sordum: — Ne var? — Ben de pek iyi bilemiyorum ama bir şey uçmuş diyorlar.. Diğerine sordum: — Yıldızdaki bombanın aynı varmış, onu arıyorlar.. Bir üçüncü: — İki ermeni bir balona binmişler, nereye gittikleri belli değil.. Dördündüsü eliyle köşedeki perükâr (berber) dükkânını göstererek: — Bunun kadar varmış, kırmızı imiş.. Beşincisi: — Denize düşmüş de yine sönmemiş.. kim bilir ne kadar ateşli imiş!.. Nihayet paşalara mensub biri: — Ben de gördüm, nefret şey idi!....

İkinci Abdülhamid devrinde olmuş tuhaf bir vak’adır ki Ahmet Râsim merhum şöyle naklediyor: “Pek iyi hâtırımdadır ki Kadıköyünde zevzeğin biri evinde kırmızı kâğıddan bir balon yapmış, içine saman tütsüyü doldurup salıvermiş. Bunu gören diğerine göstermiş derken hafiyelerden birinin gözüne ilişmiş, herif paçaları sıvamış, Ali Şâmil Paşaya koşmuş, merhum kılıcını, rovdverini takmış, adamlarını toplamış, derken hâdise Üsküdar Mutassarrıflığına, oradan Beşiktaş’a, oradan da Yıldıza aksetmiş. Bre meded! “Denizden istimbotlu su, karadan arabalı, faytonlu, atlı veya bir sürü memur koşuşmağa başlamış. Vapurdan çıkar çıkmaz baktım ki Kadıköy allak bullak. Hâneler alan talan. Fehim, Refik, sakallı mehmed Paşalar, Hamdi Beyler, Polis Müdürü, Heyeti tahkiye Reisi, komiserler, polisler, siviller kol kol geziyorlar. Bildiğim birine sordum: — Ne var? — Ben de pek iyi bilemiyorum ama bir şey uçmuş diyorlar.. Diğerine sordum: — Yıldızdaki bombanın aynı varmış, onu arıyorlar.. Bir üçüncü: — İki ermeni bir balona binmişler, nereye gittikleri belli değil.. Dördündüsü eliyle köşedeki perükâr (berber) dükkânını göstererek: — Bunun kadar varmış, kırmızı imiş.. Beşincisi: — Denize düşmüş de yine sönmemiş.. kim bilir ne kadar ateşli imiş!.. Nihayet paşalara mensub biri: — Ben de gördüm, nefret şey idi!. fakat nereye gitti bulunamıyor, belki yirmi ev basıldı... Dediler. Tam bu esnâda idi ki mâdenî, acı bir tarrâke işidildi. Ben bile kaçtım, heyecan o derecede salgın bir hâle gelmişti. Meğer dükkâncının biri bu gürûhi enbûhun cevelânından pirelenmiş, dükkânı vaktiyle kapayıp sıvışayım fikri ile demir kepengi alaşağı etmiş imiş. Fakat zavallı adamcağız, biraz evvel fâre deliği bin paraya kaçacak yer arayan hafiyelerden, onlarca ıstılahatdan olduğu üzere bir kaç araba dayak yidi idi”. Bibl.: Ahmet Rasim, Gülüp ağladıklarım.