İşkence ile îdam şekillerinin en korkunçlarından biridir; onyedinci asır sonlarına kadar tatbik edilmiş olan bu müdhiş cezâyi İstanbul halkı da bir kaç defa seyretmiştir; şekaaveti canavarlığa kadar götürmüş, olup da diri ele geçirilenlere verilirdi. Şakî anadoğması, çırıl çıplak soyulur, bir çarmıh üstüne yüzü koyun yatırılır, el ve ayak bilekleri ile belinden çarmıha sımsıkı bağlanır, kaba but etleri ile omuz başları cellâd bıçağı ile oyulur, bu yara oyuklara bilek kalınlığında balmumları dikilir ve fitilleri yakılır; çarmıh üstündeki mahkûm ile bir deve üstüne yerleştirilir, davul zurna ile şehrin caddelerine cellâdlar tarafından dolaştırılarak halka teşhir edilirdi. Mahkûmun can vermesine ramak kalınca çarmıhtan indirilir ve bir ağacın dalına asılarak îdam olunurdu (B.: Abaza Paşanın Casusları Vak’ası). Bu korkunç işkencenin ikinci ve daha fecî şekli vardı, yine ana doğması soyulan şakî, çarmıha bağlanacak yerde en sert ağaçdan yaılmış ve ucu sivriltilmiş yağlı bir kazığa oturtulup çakılır, elleri arkasında bağlı, iki omuz başı oyularak birer iri balmumu dikilirdi. Balmumları ile teşhir (Resim: S. B.)