Boğaziçinde ve Marmarada sandal ile balığa çıkmak nevcivanlarla ülfet ve muhabbete düşkün uygunsuz külhânî gürûhu tarafından fırsat bilinirdi; bilhassa lüfer avı ve ateş balığı avı mevsimlerinde gece balık tutmak behânesi ile can sohbet ve muhabbetleri divan edebiyatına geçmiştir. Ondokuzuncu asır başlarının külhânî şâirlerinden Enderunlu Vâsıf bir şarkısında Boğaziçinin bu cünbüşlü balık avlarından (saydi semek’lerinden) bahsetmektedir: Bir tıfla düşâr oldu gönül semti Bebekde Pervâz idemez yavrucağım dâhî tünekde Ol mâhî şikâr etmek için saydi semekde Bir âlemi mehtâb idelim bizde felekde Tavşan kanı mey dolduralım câmı niyâza Yalvâralım ol mesti meyi gamzei nâza Mahfî kapalım yağlı piyâdeyle Boğaza Bir âlemi mehtâb idelim biz de felekde Yine Vâsıf Enderûnînin bir şarkısıdır: O mehrûye bulub takdiribini dün yalıda çattım Balıkda avlayup keyfin recâyı vaslı çatlattım Meseller söyledim suyunca gittim neyse aldattım Sıkışdırdım sarıldım öpdüm aldım koynuma yattım