Eski mahalle ve semt tulumbacılığı âleminde Balat Sandığı ikinci sınıf takımlardan sayılırdı (B. : Tulumbacılar); bu semti çok iyi tanıyanlardan merhum Osman Cemal Kaygılı bir makalesinde: “Balat tulumbacılarının ekseriyetini yahudiler teşkil ederdi, tüysüzlüğünde köçekçilik etmiş Fıstıkcı Nesim ile David Reis de, Sultan Hamid devrinin sonlarında Balat tulumbacılarının en meşhurları idi” diyor. 1946 da 88 yaşında bulunan Büyük Kapalı Çarşı esnâfından Deligâvur Anlidis hal tercümesi arasında onbeş yaşında bir çocuk iken bir Balat tulumbacısı ile aralarında geçen macerâyı şöyle nakletmiştir: “Arabacı olan dayım Koço Kalfanın Ayvansaraydaki ahırında yatardım; dayım Ayvansarayın sayılı tulumbacılarındandı. Bir gece Ortaköyündeki bir yangına gittik; onbeş yaşında, en ateşli çağım, sandık taşımış değilim ama hevesim var, yalın ayak, keçe külâh takıma katıldım; Tophâneye geldik, yangın bastırılmış, döndük, dönmemizle berâber, sonra öğrendim ki Balatlılar imiş, peşimizdeki sandık tarafından basıldık, sille, yumruk, ustura, bıçak iki sandık efrâdı birbirine girişti, korkdum, yan sokaklardan birine daldım, semte doğru koşmağa başladım, Balatda bacaklarım durdu, bir kapunun eşiğine oturdum. Dayandığım kapu aralandı, tatlı bir kadın sesi: — Çocuk.. gel.. gel!.. dedi içeri girdim, bir şamdanı...

Eski mahalle ve semt tulumbacılığı âleminde Balat Sandığı ikinci sınıf takımlardan sayılırdı (B. : Tulumbacılar); bu semti çok iyi tanıyanlardan merhum Osman Cemal Kaygılı bir makalesinde: “Balat tulumbacılarının ekseriyetini yahudiler teşkil ederdi, tüysüzlüğünde köçekçilik etmiş Fıstıkcı Nesim ile David Reis de, Sultan Hamid devrinin sonlarında Balat tulumbacılarının en meşhurları idi” diyor. 1946 da 88 yaşında bulunan Büyük Kapalı Çarşı esnâfından Deligâvur Anlidis hal tercümesi arasında onbeş yaşında bir çocuk iken bir Balat tulumbacısı ile aralarında geçen macerâyı şöyle nakletmiştir: “Arabacı olan dayım Koço Kalfanın Ayvansaraydaki ahırında yatardım; dayım Ayvansarayın sayılı tulumbacılarındandı. Bir gece Ortaköyündeki bir yangına gittik; onbeş yaşında, en ateşli çağım, sandık taşımış değilim ama hevesim var, yalın ayak, keçe külâh takıma katıldım; Tophâneye geldik, yangın bastırılmış, döndük, dönmemizle berâber, sonra öğrendim ki Balatlılar imiş, peşimizdeki sandık tarafından basıldık, sille, yumruk, ustura, bıçak iki sandık efrâdı birbirine girişti, korkdum, yan sokaklardan birine daldım, semte doğru koşmağa başladım, Balatda bacaklarım durdu, bir kapunun eşiğine oturdum. Dayandığım kapu aralandı, tatlı bir kadın sesi: — Çocuk.. gel.. gel!.. dedi içeri girdim, bir şamdanın ışığında gecelik yatak kıyafeti ile körpe, güzel bir yahudi karısı gördüm.. Kadın nedir daha bilmiyorum, beni musluğa götürdü, elimi, yüzümü, ayaklarımı yıkadım.. kendime geldim.. kaşım, gözüm yerinde, elim ayağım düzgün, filiz gibi oğlanım.. toyum, acemiyim ama, yüzüm gözüm açılmaya istidâdım fazlaymış; bir odaya aldı, leblebiyi leb demeden çakdım, nazlanmadım. Fakat çok geçmedi, kapu vuruldu, aman kocam geldi diye beni zampara masallarında olduğu gibi musandıranın üstüne çıkardı ama, bizimkilerle dövüşen Balat tulumbacılarından olan kocası, iri yarı bir adamdı, kapıdan girince etrafına şöyle bir bakındı, beni eliyle koymuş gibi musandıra üstünde yakaladı. Kuşağında bıçağının sapını görüyorum, kıtır kıtır kesecek, kurt önünde kuzu gibi melûl melûl baka kaldım. — İn aşağı!.. dedi. İndim. — Ne işin var burada? dedi. Anlattım. Azıcık düşündü: — Şu kaltağı boşayacağım, sana ilişmeyeceğim, ama sen de nâmusumu kurtaracaksın, şimdi söyle bakayım, bağçeden incir çalmağa geldin değil mi?... — Evet, dedim, incir, çalmağa gelmiştim..”