Galatada Rıhtım Caddesi üzerindeki Ziraat Bankası binasının arkasında Kemankeş Sokağında idi. 1938 de bahriyeden mütekaid Hamdi Bey adında biri tarafından işletilirdi, 1958 yılına kadar da ayni adamın uhdesinde idi. Son imar faaliyetinde Karaköy Meydanı açılırken Kemankeş Sokağında da Karaköy Caddesi kavşağından bu meyhane - lokantaya kadar olan dükkânlar yıkılmış, etrafının günlük hayatiyeti kalmadığı için Bahriye de kapanmıştır. Hamdi Bey rind görünür, müşterilerine “mürüvvetkârım, inâyetkârım” gibi kadim ıstılahlarla hitap ederek eski bir İstanbul çelebisi tavrı takınır, ramazanlarda dükkânında içki satıldığı ve eski tâbiri ile kerâhet vaktinde akşamcı meclisleri kurulduğu halde kendisi oruç tutar, namaz kılar; meygedesin akşamları sık sık kurulan yarân sofralarında şarkılar, gazelleri okunurken de hem sofraya hem de bu âlemlere iştirâk eder, musikide bilgi sahibi görünürdü; gedikli müşterileri ve kendi müstahdemleri tarafından ve muhitinde “Hamdi baba” diye anılırdı. Zannederiz ki Bostancı taraflarında otururdu; yıllarca köprüden Haydar Paşaya giden son vapurun yolcularından biri olmuştur. İki bölüm bir meyhâne idi, süslüce cebhesi ve kapusu kemankeş sokağında idi, bir kademe gerideki Halil Paşa Sokağında açılan yerde arka kapusu vardı. Hemen her akşam tıklım tıklım dolardı. ...

Galatada Rıhtım Caddesi üzerindeki Ziraat Bankası binasının arkasında Kemankeş Sokağında idi. 1938 de bahriyeden mütekaid Hamdi Bey adında biri tarafından işletilirdi, 1958 yılına kadar da ayni adamın uhdesinde idi. Son imar faaliyetinde Karaköy Meydanı açılırken Kemankeş Sokağında da Karaköy Caddesi kavşağından bu meyhane - lokantaya kadar olan dükkânlar yıkılmış, etrafının günlük hayatiyeti kalmadığı için Bahriye de kapanmıştır. Hamdi Bey rind görünür, müşterilerine “mürüvvetkârım, inâyetkârım” gibi kadim ıstılahlarla hitap ederek eski bir İstanbul çelebisi tavrı takınır, ramazanlarda dükkânında içki satıldığı ve eski tâbiri ile kerâhet vaktinde akşamcı meclisleri kurulduğu halde kendisi oruç tutar, namaz kılar; meygedesin akşamları sık sık kurulan yarân sofralarında şarkılar, gazelleri okunurken de hem sofraya hem de bu âlemlere iştirâk eder, musikide bilgi sahibi görünürdü; gedikli müşterileri ve kendi müstahdemleri tarafından ve muhitinde “Hamdi baba” diye anılırdı. Zannederiz ki Bostancı taraflarında otururdu; yıllarca köprüden Haydar Paşaya giden son vapurun yolcularından biri olmuştur. İki bölüm bir meyhâne idi, süslüce cebhesi ve kapusu kemankeş sokağında idi, bir kademe gerideki Halil Paşa Sokağında açılan yerde arka kapusu vardı. Hemen her akşam tıklım tıklım dolardı. gedikli müşterileri iki kısımdı, biri okuduğunun sathında kalmış yarı münevverler; bir kısmı da bahriyeyi bir “Mektebi Edeb” bilip birincilerle ülfet ve muhabbet ederek irfan yolunda nakş almağa çalışan esnafın okur yazarı idi; çorabcı tasavvufdan, terzi Ömer Hayyamdan rahatça bahsedebilirdi. “Dün akşam Hamdi babada idik — yahut — Bahriyede idik” diye öğünenler çok görülmüştür. Bahriye Lokantasını mutbağı kendi sınıf ve âyarındaki yerlerin muhakkak ki en temizi, iyisi idi. Bu bakımdan gördüğü rağbete lâyık idi.