Ondokuzuncu asrın birinci yarısında yaşamış ve pekçok talebe yetiştirmiş değerli bir tâlik hattatı. 1790 da doğdu, 1865 de hattaların en yaşlısı, o devrin pek güzel tâbiri ile Şeyhülhattâtin olarak öldü, kabri Eyyubda Kaşgarî Dergâhı önündedir. Mevlevî târikatine intisab etmiş, ömrü boyunca devrişâne yaşamış, rızkını yazı hocalığı ile temin etmişti. Endurunu hümâyun ağalarına tâlik muallimi tayin edilmiş, haftada bir, salı günleri saraya giderek bu vazifesine yıllarca devam etmişti. Halkdan istekli olanlara da perşembe günleri Halıcılar Köşkü civârındaki evinde yazı öğretirdi; talebeleri hiç bir zaman ikiyüzden aşağı düşmemişti. Evindeki ders günlerinde meşkini alan talebelerinden iki gencin eline birer mürekkeb şişesi verir, çalkatır, onlar yorulunca şişeleri diğer iki genc alır, bu suretle mürekkeb terbiye ettirirdi. Kâğıd hususunda da son derecede titizdi, meşklerini dâimâ en alâ kâğıdlara yazdırtırdı Bibl. : M. K. İnal, Son hattatlar. Mehmed Bâhir Efendinin bir yazısı