Vak’anüvis Cevdet Paşa hicrî 1189 (milâdî 1775) yılı vekaayii arasında naklediyor: Asrın Şeyhülislâmlarından Dâmadzâde Feyzullah Efendinin oğlu müderrislerden Mehmed Tâhir Efendi Halicin bitiminde Südlücede oturmaktadır; Feyzullah Efendi Ölmüştür, Mehmed Tâhir Efendi rahmetli babasının sâyesinde müderris olmuş şımarık, “genc bir mahdûmi bî karar” dır. Bu yıl rebiülevvelinin altıncı günü şöyle bir gezinmek üzere kayıkla karşı yakadaki Bahâriye semtine geçer, yanına arkadaş diye üç nefes “vâcibül izâle” baldırıçıplak almıştır. Bahâriyede Esmâ Sultanın çayırına girerler. Sultanın seyislerinden biri çayır koruyuculuğuna tayin edilmiş, bunları görünce : — Çayırı ne çiğnersiniz!.. diye üzerlerine varır. Genç molla gazaba gelir, yanındaki kopuklara “Urun şunu!..” diye emir verir, onlar da hemen seyisin üstüne çullanıp mükemmel bir dayak atarlar ve yaralarlar. O sırada sâhilsarayda bulunan Sultanın başağasının yedekcisi Bostancı Hasan isminde bir adam seyisin feryadını işidir, vak’a yerine koşarak : — Bu bîçare seyisi niçin bu hâle koydunuz?.. diyecek olur. Bu ikinci müdahaleden büsbütün gazablanan molla yanındaki haytaları bu sefer de Bostancı Hasanın üstüne saldırtır, bostancı da beş on yerinden yaralanır. Bir rivâyete göre şımarık delikanlı belindeki şiş ile bostancıyı kendisi ve döğe...

Vak’anüvis Cevdet Paşa hicrî 1189 (milâdî 1775) yılı vekaayii arasında naklediyor: Asrın Şeyhülislâmlarından Dâmadzâde Feyzullah Efendinin oğlu müderrislerden Mehmed Tâhir Efendi Halicin bitiminde Südlücede oturmaktadır; Feyzullah Efendi Ölmüştür, Mehmed Tâhir Efendi rahmetli babasının sâyesinde müderris olmuş şımarık, “genc bir mahdûmi bî karar” dır. Bu yıl rebiülevvelinin altıncı günü şöyle bir gezinmek üzere kayıkla karşı yakadaki Bahâriye semtine geçer, yanına arkadaş diye üç nefes “vâcibül izâle” baldırıçıplak almıştır. Bahâriyede Esmâ Sultanın çayırına girerler. Sultanın seyislerinden biri çayır koruyuculuğuna tayin edilmiş, bunları görünce : — Çayırı ne çiğnersiniz!.. diye üzerlerine varır. Genç molla gazaba gelir, yanındaki kopuklara “Urun şunu!..” diye emir verir, onlar da hemen seyisin üstüne çullanıp mükemmel bir dayak atarlar ve yaralarlar. O sırada sâhilsarayda bulunan Sultanın başağasının yedekcisi Bostancı Hasan isminde bir adam seyisin feryadını işidir, vak’a yerine koşarak : — Bu bîçare seyisi niçin bu hâle koydunuz?.. diyecek olur. Bu ikinci müdahaleden büsbütün gazablanan molla yanındaki haytaları bu sefer de Bostancı Hasanın üstüne saldırtır, bostancı da beş on yerinden yaralanır. Bir rivâyete göre şımarık delikanlı belindeki şiş ile bostancıyı kendisi ve döğer ve yaralar. Vak’a devrin pâdişahı Birinci Sultan Abdülhamide akseder, hükümdar fevkalâde müteessir olur, “Ulemâdan iken böyle sefihler ve evbâş ile arkadaş olub vak’a çıkardığı için mutlaka tedib olunması murâdı hümâyunumdur” diye şeyhülislâma bir hattı hümâyun gönderir. Tahkikat neticesinde Mehmed Tâhir Efendinin suçlu olduğu anlaşılır ve Geliboluya sürülür. Fakat iki ay kadar sonra vâlidesinin ve Rumelikadıaskeri olan büyük kardeşi Mehmed Murad Efendinin niyâz ve şefaatleri ve yaralı seyis ile bostancının iyileşmeleri üzerine cezası affedilerek İstanbula döner. Bibl. : Cevdet Tarihi, II.