Ömer Seyfeddin’in “Düşünme Zamanı” adındaki hikâyesinde tasvir ettiği İstanbullu bir külhanî tipidir; muharrir kahramanını şöyle takdim ediyor : “Daha onaltı yaşında tüysüz bir çocukken Aksarayın palabıyık onikilerine karşı koymuş.. Kıvırcık Emin’i Samatyada sekiz yerinden vurmuş, üç sene Mehterhanede yatmış, Meşrutiyet gürültüsü çıkmasaydı şöhreti daha büyüyecek, ihtimal bir gün İstanbulun en azılı külhan beylerine baş olacaktı. On Temmuzdan sonra semâî kahveleri yavaş yavaş tenhalaşmış, yeni yetişenlerin çoğu askere alınmış; eskiler, hürriyet jandarmalarının amansız takipleri altında darmadağın olmuştu. Kolayını bulup serseridir diye taşraya sürülmekten kurtulanların kimi kahve, kimi kuşçu dükkânı açmış, kimi kolcu yazılmış, kimi uşak, kimi gazete müvezzii olmuştu. Ama Badık Ahmed, yaşamak için yine bir iş tutmamıştı; — Bu bizim şânımıza yakışmaz! demişti. “... sürüldü, affedildi, yine bir iş tutmadı : — Bıçağım hakkı yaşarım! diye mırıldanarak öğündü. Ama söğüt yaprağını gösteremez olmuştu. Kumarla geçiniyordu. Çok soğukkanlıydı; sermayesinin iki misilini alınca tamaa düşmez kalkardı; sermayesinin yarısını verince: — Bu gece şansım yok! der yine kalkardı.” Kılık ve kıyafeti ile portresini de şöyle çizer: “Kadife paçalı külhanî pantalonu, trablus kuşağı, siyah sıfır fes, altınd...

Ömer Seyfeddin’in “Düşünme Zamanı” adındaki hikâyesinde tasvir ettiği İstanbullu bir külhanî tipidir; muharrir kahramanını şöyle takdim ediyor : “Daha onaltı yaşında tüysüz bir çocukken Aksarayın palabıyık onikilerine karşı koymuş.. Kıvırcık Emin’i Samatyada sekiz yerinden vurmuş, üç sene Mehterhanede yatmış, Meşrutiyet gürültüsü çıkmasaydı şöhreti daha büyüyecek, ihtimal bir gün İstanbulun en azılı külhan beylerine baş olacaktı. On Temmuzdan sonra semâî kahveleri yavaş yavaş tenhalaşmış, yeni yetişenlerin çoğu askere alınmış; eskiler, hürriyet jandarmalarının amansız takipleri altında darmadağın olmuştu. Kolayını bulup serseridir diye taşraya sürülmekten kurtulanların kimi kahve, kimi kuşçu dükkânı açmış, kimi kolcu yazılmış, kimi uşak, kimi gazete müvezzii olmuştu. Ama Badık Ahmed, yaşamak için yine bir iş tutmamıştı; — Bu bizim şânımıza yakışmaz! demişti. “... sürüldü, affedildi, yine bir iş tutmadı : — Bıçağım hakkı yaşarım! diye mırıldanarak öğündü. Ama söğüt yaprağını gösteremez olmuştu. Kumarla geçiniyordu. Çok soğukkanlıydı; sermayesinin iki misilini alınca tamaa düşmez kalkardı; sermayesinin yarısını verince: — Bu gece şansım yok! der yine kalkardı.” Kılık ve kıyafeti ile portresini de şöyle çizer: “Kadife paçalı külhanî pantalonu, trablus kuşağı, siyah sıfır fes, altından fışkıran yağlı siyah saçlar.. Çarpık bacaklı yengeç vari yürüyüş.. boyun kalın, omuzlar geni, yanakları çıkık.. yardan ayrıldım çaprast yelek.. boynunda gümüş muska, kavuniçi fildekos fanile.. dar kollu siyah triko ceket.. rugan maskaretalı yumurta ökçeli kundura!..” (Ömer Seyfeddin, Gizli Mâbed).