Farsça şarap; asırlar boyunca, Büyükşehrin rindlerini, rind şairlerini, büyük gedikli (Selâtin) meyhaneleriyle koltuk meyhanelerin akşamcılarını çok, pek çok uğraştırmış bir kelimedir. Türk edebiyatında bâde üzerine yazılmış mısraları toplamak için bir insan ömrü kifayet etmez denilirse mübalâgalı konuşulmuş olmaz; fakat sıfat bediası elmas yahut bayağı ve çürük, milyonu bulacak o satırlar arasında tek bir beyit vardır ki halk ağzına perçinleşmiş, hemen her gün, hâlâ türlü vesile ile hatırlanmaktadır; Büyükşehir İstanbulun en mükellef kâşânelerinden, en yüksek edebî mahfillerinden en mülevves ve süflî köşelerine kadar kadın erkek, edip ve diplomat yahut kayıkçı ve hamal ve hattâ hâneberdûş, ayyaş ağızlarında doğru yahut bozuk, yanlış olarak dolaşan bu meşhur beyit Ziya Paşanındır, ve her halde bir cemiyet hayatında makbul olmaması gereken rind egoizmasını terennüm eder: İç bâde, güzel sev var ise aklü şuûrun Dünya var imiş yâki yok olmuş ne umurun