Babıâliye devam eden genç kâtiplere, - ki içlerinde onüçer, ondörder yaşında çocuklar da bulunurdu - bilhassa lisan ve kitabet ve yazı dersleri veren muvazzaf muallimlere verilen unvandır. Aşağıdaki satırlar bugünkü yazı dilimize çevrilerek Vakanüvis Ahmed Lûtfi Efendinin kendi adına nisbetle anılan tarihinin dördüncü cildinden alınmıştır: “1250 tarihine kadar İstanbulda kalemlerdeki kâtiplerin tahsiline muhtaç oldukları arabî ve farisî lisanları tahsili için muntazam mektepler açılmamıştı. Arabî tahsili için cami derslerine gidilirdi, fakat farsça öğrenmek müşküldü. Büyükler ve zenginler evlâtlarını dairelerinde konak hocalarına okutturarak terbiyelerine itina ederlerdi; fukara çocukları bu talim nimetinden ekseriya mahrum kalırlardı; bu gibiler için de Babıâlide ve Defterdarlıkta, kalem vaktinden evvel dersler açılmıştı. İlim ve edebleri tanınmış vaktin üdebasından birer muvazzaf muallim yeni yetişen kâtiplere ilim tedris ederlerdi”. Bu madde ile ilgisi olmamakla beraber burada kaydetmek lâzımdır, Büyükşehrin eski kalemlerinde, çoğu edib, şâir, tarihe, arabça ve farscaya aşina kalem âmirleri, mümeyyizler dairlerine verilen müstait ve zeki gençlere hakikî bir muallim, mürebbi, mürşid olmuşlardı. Bibl. : MZ. Pakalın, Tarih Sözlüğü.