İstanbulda, küçük dükkânlarda, yahut ayak esnafı eliyle bilhassa yazın satılır. Devir devir, kullandığı yoğurdun nefaseti ile Büyükşehirde şöhret yapmış ayrancı dükkânları vardır ki, son sekiz on yıllık mazi içinde, Bayazıdda, Sahaflar (Hakkâklar) çarşısına giderken sağ koldaki ayrancı bunlardan biri idi. Seyyar ayrancılar, büyükçe destiler veya güğümlerle dolaşırlar, güğümün veya destinin ağzını yeşillik ile süsleyip ağzına bir buz parçası yerleştirirler; sattıkları ayran da, ekseriya beyazımtırak soğuk bir sudur; seyyar sucular gibi bardaklarını şıngırdatarak: — Buz!.. Ayranım buz!.. gibi!.. Dişleri donduruyor!.. gibi şeyler bağrırlar; müşterileri de umumiyetle ayak takımıdır.. Köprünün Eminönü tarafında bu seyyar ayrancılar sık sık görülür.. Bazı kimseler, ayranı tuzlu içer, bu gibiler için ayrancı dükkânlarında bir tuz kabı mutlaka bulunur, ayrancı bir bardağın dibine kahve kaşığı ile bir miktar tuz attıktan sonra, ayranı bardaktan bardağa birkaç defa aktararak tuzu erittikten sonra müşterisine sunar. Amele ve işçi arasında ve dar gelirli ailelerde, koca bir kâse içinde ekmek doğrayıp kaşık ile atıştırılan ayran, yaz günlerinin hem ucuz, hem mugaddi, hem de ferahlık veren bir gıdası olmuştur. Yazın, İstanbul konaklarında ve yalılarında ayran ikram etmek, fetihtenberi yerleşmi...

İstanbulda, küçük dükkânlarda, yahut ayak esnafı eliyle bilhassa yazın satılır. Devir devir, kullandığı yoğurdun nefaseti ile Büyükşehirde şöhret yapmış ayrancı dükkânları vardır ki, son sekiz on yıllık mazi içinde, Bayazıdda, Sahaflar (Hakkâklar) çarşısına giderken sağ koldaki ayrancı bunlardan biri idi. Seyyar ayrancılar, büyükçe destiler veya güğümlerle dolaşırlar, güğümün veya destinin ağzını yeşillik ile süsleyip ağzına bir buz parçası yerleştirirler; sattıkları ayran da, ekseriya beyazımtırak soğuk bir sudur; seyyar sucular gibi bardaklarını şıngırdatarak: — Buz!.. Ayranım buz!.. gibi!.. Dişleri donduruyor!.. gibi şeyler bağrırlar; müşterileri de umumiyetle ayak takımıdır.. Köprünün Eminönü tarafında bu seyyar ayrancılar sık sık görülür.. Bazı kimseler, ayranı tuzlu içer, bu gibiler için ayrancı dükkânlarında bir tuz kabı mutlaka bulunur, ayrancı bir bardağın dibine kahve kaşığı ile bir miktar tuz attıktan sonra, ayranı bardaktan bardağa birkaç defa aktararak tuzu erittikten sonra müşterisine sunar. Amele ve işçi arasında ve dar gelirli ailelerde, koca bir kâse içinde ekmek doğrayıp kaşık ile atıştırılan ayran, yaz günlerinin hem ucuz, hem mugaddi, hem de ferahlık veren bir gıdası olmuştur. Yazın, İstanbul konaklarında ve yalılarında ayran ikram etmek, fetihtenberi yerleşmiş bir an’ane idi. Bununla beraber, hezil ve mizah vâdisinde kalem yürütmüş İstanbul şuarâsı, ayran düşkünlüğünü âdeta bir taşralılık alâmeti gibi göstermişlerdir; Sürurînin hezliyatındaki şu beyit buna güzel bir örnektir: Soğuk ayran içersin evde ekmek doğrayıp ey Türk Misafirlikteki kızgınca çorbayı beğenmezsin!.. Yine Sürurînin hezliyatındandır : Isıcak oldu havalar bugün anı içe gör Yarına kalırsa ekşiyip ayran dökülür Ahmed Hikmet Bey merhum da, meşhur “Yeğenim” monoloğunda, tahsile gittiği Avrupadan kötü bir firenk mukallidi olarak dönmüş bir gence türlü çılgınlıklar yaptırttıktan sonra, bu hallere tahammül edemiyen amcası tarafından Zonguldağa göndertir ve monoloğunu Zonguldak dönüşünde şu cümle ile bitirir : “O şampanya gibi kabına sığmıyan yeğenim, Zolguldaktan avdet ettiği zaman, ayran gibi sâkin ve râkid, apışmış kalmıştı...” Mehmed Âkif de, frenk mukallitlerini şu beyitle hicvetmiştir: Ayran daha midesinde kaynar Kalkar da teres oynar... Ayranın, kalp içinde bu sâkin ve rakid halidir ki, İstanul argosuna “ayran delisi” tâbirini mal etmiştir. Yine Büyükşehir argosunda “ayranı kabartmak”, “ayranlığı şimşek” tâbirleri vardır (B.: Ayran Delisi; Ayranı Kabarmak ve Ayranlığı şişmek).