Eski çalgılı kahvehanelerde, semaî kahvelerinde irticalen söyledikleri semailerle boy ölçüşen halk şairleri arasında “kafiye” nin adı. Bu müşaarelerde kafiyeyi vermeğe “ayak açmak”, verilen kafiyeye göre irticâlen ve hemen söylenen mısralara da “ayak bulma”, “ayak uydurma” denilirdi; bu müşaarelerde “cinas” denilen, mânaca farklı oldukları halde şeklen birbirine benzeyen kelimeleri bulup kullanma sanatına son derecede ehemmiyet verilirdi; cinasa da “ayağı ayağına getrimek” derlerdi; şimdi İstanbulun eski bir semaî kahvehanesinde, ayak açanı A, açılan ayağa ayak uyduran şairi B; ve ayağı ayağına getiren şairi c harfleriyle göstererek dört semai verelim: A — Adam aman... “yar asar” B — Hekim isen bak nabzıma, cerrah isen “yara sar” C — Beni kimse asamaz, asar ise “yar asar” *** A — Adam aman... “yarazarlar” B — Hep attıkca şeş gelir, muvafık “yara zarlar” C — Bir taraftan el sitemi, bir taraftan “yar azarlar” *** A — Adam aman... “dertli koyun” B – Zâlim kasab elinden ne çeker “dertli koyun” C — Bu sevdâla ölürsem adımı “Dertli koyun” *** A — Adam aman... “sürüne” B — Mâdem çoban değil idin ardındaki “süre ne?” C — Beni yardan ayıran yüzü koyun “sürüne” Şu semaîlerde yarı cinaslı, hünerli ayak uydurmalardır: A — Adam aman... “çe midir” B — Nefesin gül kokuyor, içerin bağ “çe mid...

Eski çalgılı kahvehanelerde, semaî kahvelerinde irticalen söyledikleri semailerle boy ölçüşen halk şairleri arasında “kafiye” nin adı. Bu müşaarelerde kafiyeyi vermeğe “ayak açmak”, verilen kafiyeye göre irticâlen ve hemen söylenen mısralara da “ayak bulma”, “ayak uydurma” denilirdi; bu müşaarelerde “cinas” denilen, mânaca farklı oldukları halde şeklen birbirine benzeyen kelimeleri bulup kullanma sanatına son derecede ehemmiyet verilirdi; cinasa da “ayağı ayağına getrimek” derlerdi; şimdi İstanbulun eski bir semaî kahvehanesinde, ayak açanı A, açılan ayağa ayak uyduran şairi B; ve ayağı ayağına getiren şairi c harfleriyle göstererek dört semai verelim: A — Adam aman... “yar asar” B — Hekim isen bak nabzıma, cerrah isen “yara sar” C — Beni kimse asamaz, asar ise “yar asar” *** A — Adam aman... “yarazarlar” B — Hep attıkca şeş gelir, muvafık “yara zarlar” C — Bir taraftan el sitemi, bir taraftan “yar azarlar” *** A — Adam aman... “dertli koyun” B – Zâlim kasab elinden ne çeker “dertli koyun” C — Bu sevdâla ölürsem adımı “Dertli koyun” *** A — Adam aman... “sürüne” B — Mâdem çoban değil idin ardındaki “süre ne?” C — Beni yardan ayıran yüzü koyun “sürüne” Şu semaîlerde yarı cinaslı, hünerli ayak uydurmalardır: A — Adam aman... “çe midir” B — Nefesin gül kokuyor, içerin bağ “çe midir?” C — Beni başdan çıkaran yârimin per “çemidir!” *** A — Adam aman... “düzgüneş” B — Bu ne hikmet Yaradan, gece ay, gün “düz güneş” C — Dolaşdım Şamı Bağdadı, bulamadım “düzgün eş” (B.: Çalgılı kahvehâneler; Semâî kahvehâneleri; Tulumbacılar).