Divan edebiyatının İstanbullu kalender şairlerinden pek çoğu, eski İstanbulun pitoresk dekoru içinde, at üzerinde bir nevcivan tasvir veya tahayyül etmekten kendilerini alamamışlar, bu yolda çok güzel gazeller, şarkılar, kıtalar ibda etmişlerdir (B.: Atmeydanı). Şâir pâdişahlarımızdan Kanunî Sultan Süleyman (Muhibbî) en güzel gazellerinden birinde sefere giden, sırmalı esvablar giymiş pür silâh atlı bir nevcivânı şöyle tasvir ediyor: Ol serv kade nâgâh bu dîde baka düşdü Eşki revan gözümden ol demde akaa düşdü Mescidde dün imâma uydum velî ne kıldım Hiç bilmedim bu gönlüm ebrûyî takaa düşdü Âh ol libâsı zerkeş bindiği âtı serkeş Bağlandı tîrü tirkeş azmi Irakaa düşdü. Aşağıdaki şarkı, geçen asır başında İstanbul gençleri arasında hüküm süren bir şemsiye modası sırasında, Enderunlu Fazıl tarafından at üstünde şemsiye açmış bir dilber delikanlı hakkında yazılmıştır: Şivekârım serefzâr olmuş yine Şehsüvarı esb-i nâz olmuş yine Nâz içün şemsiyye almış destine Hasreti ehli niyaz olmuş yine Ruhlerin şemsiyeden olmuş ayan Âfitabı eylemek olmaz nihan Cilvedir uşşaka kasdi her zaman Mahremi erbabi râz olmuş yine Her zaman kim esbine dizgin ider Hû çekip âşıkları tahsin ider Şîvelerle Fazılı gamkin ider Dil gamiyle nâlesaz olmuş yine Bir atlı civan şânında şu nefis manzume Muallim Na...

Divan edebiyatının İstanbullu kalender şairlerinden pek çoğu, eski İstanbulun pitoresk dekoru içinde, at üzerinde bir nevcivan tasvir veya tahayyül etmekten kendilerini alamamışlar, bu yolda çok güzel gazeller, şarkılar, kıtalar ibda etmişlerdir (B.: Atmeydanı). Şâir pâdişahlarımızdan Kanunî Sultan Süleyman (Muhibbî) en güzel gazellerinden birinde sefere giden, sırmalı esvablar giymiş pür silâh atlı bir nevcivânı şöyle tasvir ediyor: Ol serv kade nâgâh bu dîde baka düşdü Eşki revan gözümden ol demde akaa düşdü Mescidde dün imâma uydum velî ne kıldım Hiç bilmedim bu gönlüm ebrûyî takaa düşdü Âh ol libâsı zerkeş bindiği âtı serkeş Bağlandı tîrü tirkeş azmi Irakaa düşdü. Aşağıdaki şarkı, geçen asır başında İstanbul gençleri arasında hüküm süren bir şemsiye modası sırasında, Enderunlu Fazıl tarafından at üstünde şemsiye açmış bir dilber delikanlı hakkında yazılmıştır: Şivekârım serefzâr olmuş yine Şehsüvarı esb-i nâz olmuş yine Nâz içün şemsiyye almış destine Hasreti ehli niyaz olmuş yine Ruhlerin şemsiyeden olmuş ayan Âfitabı eylemek olmaz nihan Cilvedir uşşaka kasdi her zaman Mahremi erbabi râz olmuş yine Her zaman kim esbine dizgin ider Hû çekip âşıkları tahsin ider Şîvelerle Fazılı gamkin ider Dil gamiyle nâlesaz olmuş yine Bir atlı civan şânında şu nefis manzume Muallim Naci’nin kaleminden çıkmıştır ki, “Âteşpâre” adındaki eserinde intişar etmiştir: Pek dizgin etme, halk ediyor inkisâr, dur! Kâküllerin aman oluyor pür gubâr, dur! Âşıkdan öyle hiç idilir mi firâr? dur! Âramsız gönül biraz itsün karâr, dur! Üftâde bir piyadeyim, ey şehşüvâr, dur! Pâmali haybet eyleme ümmîdi vârını, Çekmek kolay mıdır elemi intizârını; Döndür bu semte rahş, bırak iftihârını; Yolsuz mu yoksa bekleyişim rehgüzârını? Üftâde bir piyadeyim, ey şehsüvâr, dur! Düşdün sukuti berk-i hazan yollu râhine, Bir kerre bak şu muntazir nazrehâhine; Değmez miyim bu halimle bir nigâhine? Bakmak güneh mi rûyi melâhat penâhine? Üftâde bir piyadeyim, ey şehşüvâr, dur! Bilmez misin ki câlibi tâzim olur kerem, Ef’ali zâlimâneyi tâkib eder nedem, Rahşinle şimdilik olmazsam da hem kadem, Bir gün gelir süvar olurum, ol zaman demem: Üftâde bir piyadeyim, ey şehsüvâr, dur!