Abdülâziz devri sonlarında Büyükşehirde dillere destan olmuş bir türküdür; sürgüne gönderilmiş bir bahriyelinin ağzından söylenmiştir: Yakası çifte de çapalı Adalım aman Sen kime yandın? Fizana gideni, gideni, Şaziyem aman Gelmez mi sandın? Sana da yaptırayım Şaziyem aman Fildişi tarak Tara da kâküllerini Şaziyem aman Bir yana bırak. Sana da yaptırayım Şaziyem aman Bin dallı fistan Üstüne yazdırayım Şaziyem aman Bir yanık destan.. 1922 de “Ay Dede” nin bir nüshasında bu türküyü sohbet mevzuu olarak alan Refik Halid Karay, şu şirin satırları yazıyor: “Baba coşuyor, köpürüyor, zamane Nazırının ayaklarına kapanıyor: — Bir çapkın kızıma musallât oldu, diyor, namusumu kurtarınız. Öteki de yaman bir adammış: — Yakalayın şu külhanbeyini, atın geminin sintinesine, yollayın Fizana!.. diyor. Ah, ne fecaat!.. Bir gün haber alınıyor ki yakası çifte çapalı o bahriye güzeli kızgın Afrika çölünün yolunu tutmuş... Minimini mâşuka gece gündüz kanlı gözyaşları döküyor.. yanıyor, tutuşuyor.. Fakat araya kocakarılar, nasihatçılar giriyor.. ve allem ediyorlar, kallem ediyorlar, mâşukanın zihnini çeliyorlar, bir başkasına gönlünü çeviriyorlar. O esnada âşık Fizandan kaçıyor, binbir mehalik atlatarak, bir gün, senelerden sonra sevgilisinin penceresi önüne geliyor.. Siz artık hayalhanenizde bu elîm ma...

Abdülâziz devri sonlarında Büyükşehirde dillere destan olmuş bir türküdür; sürgüne gönderilmiş bir bahriyelinin ağzından söylenmiştir: Yakası çifte de çapalı Adalım aman Sen kime yandın? Fizana gideni, gideni, Şaziyem aman Gelmez mi sandın? Sana da yaptırayım Şaziyem aman Fildişi tarak Tara da kâküllerini Şaziyem aman Bir yana bırak. Sana da yaptırayım Şaziyem aman Bin dallı fistan Üstüne yazdırayım Şaziyem aman Bir yanık destan.. 1922 de “Ay Dede” nin bir nüshasında bu türküyü sohbet mevzuu olarak alan Refik Halid Karay, şu şirin satırları yazıyor: “Baba coşuyor, köpürüyor, zamane Nazırının ayaklarına kapanıyor: — Bir çapkın kızıma musallât oldu, diyor, namusumu kurtarınız. Öteki de yaman bir adammış: — Yakalayın şu külhanbeyini, atın geminin sintinesine, yollayın Fizana!.. diyor. Ah, ne fecaat!.. Bir gün haber alınıyor ki yakası çifte çapalı o bahriye güzeli kızgın Afrika çölünün yolunu tutmuş... Minimini mâşuka gece gündüz kanlı gözyaşları döküyor.. yanıyor, tutuşuyor.. Fakat araya kocakarılar, nasihatçılar giriyor.. ve allem ediyorlar, kallem ediyorlar, mâşukanın zihnini çeliyorlar, bir başkasına gönlünü çeviriyorlar. O esnada âşık Fizandan kaçıyor, binbir mehalik atlatarak, bir gün, senelerden sonra sevgilisinin penceresi önüne geliyor.. Siz artık hayalhanenizde bu elîm macerayı aşkı tevsi ediniz. Vakanın kahramanlarını gözünüzde canlandırınız; eski bahriye mektebi kıyafetinde o gürbüz delikanlıyı harareti aşkla yanan iri, siyah gözleri, güneşte kavrulmuş sıcak esmer teni ile ve o sarışın, oynak, hoppa Şaziye’yi katmerli kirpikleri ardından erkeğe yarı vahşi, yarı munis, fakat daima iştihalı bakışları ile, kıvrak yürüyüşü, tenbel yatışı, ateşîn dudaklarile tecessüm ettiriniz; Fizan çölünü, Kasımpaşa hayatını, babanın gaddarlığını, kadının vefasızlığını, hepsini teferrüatile düşününüz... Vallahi, bazı günler oluyor ki vapur Heybelide mektebin önüne gelince güvertedeki bütün halkın, kadın ve erkek bu güftesi sade ve bestesi oynak türküyü tutturarak hep bir ağızdan çağırmasını istiyorum..”.. Kahramanı Şadiye adında bir kız olan meşhur bir şarkıyı da büyük muharririn bu tasvirine bağlamak mümkündür (B. : Adalar, Türk şiirinde).