HÂNENDE ÇOCUKLAR (Sarayda) – İstanbulda osanlı pâdişahlarının kışlık dâimî ikaametgâhı olan Topkapusu Sarayında Enderun,sarayın kadın bulunmayan selâmlık kısmı yüz yıllar boyunca türkiyenin en büyük musiki mektebi,daha doğru deyimle bir konservatuvar olmuşdur ; musiki tarihimiz yazılırken ilk,ve mutlakaa hatırlanmısı gerekir.En parlak devrini de geçen asırda,Üçüncü Selim ve İkinci Mahmud zamanlarında yaşamışdır.1826 dan,Vak'ai Hayriyeden az sonra saray teşkilâtında da geniş ölçüde değişiklik yapılırken o büyük musiki okulu da kapanmış,dağıtılmışdır. Zülüflü Ağalar diye anılan Enderun gencleri acemi olarak saraya alındıklarında Saferli Odasına,Koğuşuna alınırlardı.Musiki meşkhânesi de o koğuşa bağlı idi,sâzendeler ve h^nandeler çocukluk yaşlarından yetiştirilirdi,ve her birine yine aynı koğuşdan özel bir hoca tâyin edilir,çocuğa,hocasının adına nisbetle falan ağanın acemisi denilirdi.Çoğu zaman da hoca ile acemisi arasında cemal aşıklığı yolunda alâkalar olurdu (B.:İsmail Ağa,Dellalzâde,cild ,sayfa ). Uzuna bir zaman sarayda kalmış ve “Vekaayii Letâifi Enderun” adı ile çok değerli bir tarihçe bırakmış Hâfız İlyas 1239 (1823) vak'aları arasında şunları yazıyor :“..Silâhdar Ali Ağanın Ayasağa Çiftliğinde pâdişaha verdiği ziyâfetde İsmail Dede Efendinin sebâbûselik bestesi : Yâr...

HÂNENDE ÇOCUKLAR (Sarayda) – İstanbulda osanlı pâdişahlarının kışlık dâimî ikaametgâhı olan Topkapusu Sarayında Enderun,sarayın kadın bulunmayan selâmlık kısmı yüz yıllar boyunca türkiyenin en büyük musiki mektebi,daha doğru deyimle bir konservatuvar olmuşdur ; musiki tarihimiz yazılırken ilk,ve mutlakaa hatırlanmısı gerekir.En parlak devrini de geçen asırda,Üçüncü Selim ve İkinci Mahmud zamanlarında yaşamışdır.1826 dan,Vak'ai Hayriyeden az sonra saray teşkilâtında da geniş ölçüde değişiklik yapılırken o büyük musiki okulu da kapanmış,dağıtılmışdır. Zülüflü Ağalar diye anılan Enderun gencleri acemi olarak saraya alındıklarında Saferli Odasına,Koğuşuna alınırlardı.Musiki meşkhânesi de o koğuşa bağlı idi,sâzendeler ve h^nandeler çocukluk yaşlarından yetiştirilirdi,ve her birine yine aynı koğuşdan özel bir hoca tâyin edilir,çocuğa,hocasının adına nisbetle falan ağanın acemisi denilirdi.Çoğu zaman da hoca ile acemisi arasında cemal aşıklığı yolunda alâkalar olurdu (B.:İsmail Ağa,Dellalzâde,cild ,sayfa ). Uzuna bir zaman sarayda kalmış ve “Vekaayii Letâifi Enderun” adı ile çok değerli bir tarihçe bırakmış Hâfız İlyas 1239 (1823) vak'aları arasında şunları yazıyor :“..Silâhdar Ali Ağanın Ayasağa Çiftliğinde pâdişaha verdiği ziyâfetde İsmail Dede Efendinin sebâbûselik bestesi : Yâr ile âteşmekân olsam da gülşendir bana Lâkin ansız gülistânı dehr külhendir bana ve ardından yine Dede Efendinin : Ey senk dil itmez mi senin kalbine te'sir Hârâları hâkister iden âteşi âhım yürük semâsi okunurken Tanbûrî Keçi Ârif Ağanın acemisi Necib'in yüzüne bakdığını gören mâbeyinciler Keçi Ârif Ağaya :- Şu karşıki dağda bir kuzu meler şarkısını söyler misiniz..diye takıldılar..”. Yine aynı sahnede aynı yazar anlatıyor :“..çocuk Mesud Beyin sesi dinlenecek hâle gelmişdi : Hiç eşin yok nevcivansın Buna nasıl can dayansın şarkısını çocukca okuması pâdişahın hoşuna gitti ve hânendelere katıldı..”. Saray hamamlarında dellâklik eden gencler ile saray köçekleri de Seferli Koğuşu ağaları arasından seçilir,ayrılırdı. Hânendelerin saraydaki unvanları “Çavuş” idi.