İZZET (Mürekkebci) – Geçen asır sonlarında yaşamış ünlü bir çapkın ; gece ve gündüz beraberi Yağcı Mahmud denilen bir arkadaşı ile bâzı vak'aları letâif kitablarına geçmişdir. Bir akşam meyhâneye giderlerken yolda viranenin birinde ölü bir hindi görmüşler, İzzet derhal almış ve yolmağa başlamış. Yağcı Mahmud: - Ölü hayvan yenilir mi yahu ?! diye sorunca: - Karışma! Göz görmeyince gönül katlanır!. cevabını almış. Mahmut da “leb” deyince “leblebi”yi anlıyan külhanilerden. Gülüşerek meşhur Büyük Kuleliden içeri dalmışlar, izzet, hindiyi meyhâne aşçısına vererek kızarmasını emretmiş.. hindi kızara dursun bir taraftan da içmeye başlamışlar.. derken meyhâneye üç beş kişilik bir takım daha gelerek aşçıya âlâ lüfer balığı vermişler. İzzetle Mahmud çeşitli nükte ve tuhaflıkla meyhâneye bir neşe verirken hindi kızartması gelir gelmez ikisi birden suratı asmış ve bir hiç yüzünden bir münakaşa, münakaşadan da münazaa çıkarmışlar.. İzzet: - Elimi şu hindiye sürersem şart olsun!.. diye yemini basmış. Bir yemin de Mahmud savurmuş: - Şu hindiye ben de elimi sürersem şart olsun! demiş. Meyhânedekiler şaşırmış ve üzülmüşler, lüfer getiren takımdan biri ayağa kalkarak önlerindeki balığı İzzetle Mahmudun sofrasına koymuş: - Arkadaş arasında her şey hoş görülür.. şunu buyurun afiyetle, şartlı hindiyi...

İZZET (Mürekkebci) – Geçen asır sonlarında yaşamış ünlü bir çapkın ; gece ve gündüz beraberi Yağcı Mahmud denilen bir arkadaşı ile bâzı vak'aları letâif kitablarına geçmişdir. Bir akşam meyhâneye giderlerken yolda viranenin birinde ölü bir hindi görmüşler, İzzet derhal almış ve yolmağa başlamış. Yağcı Mahmud: - Ölü hayvan yenilir mi yahu ?! diye sorunca: - Karışma! Göz görmeyince gönül katlanır!. cevabını almış. Mahmut da “leb” deyince “leblebi”yi anlıyan külhanilerden. Gülüşerek meşhur Büyük Kuleliden içeri dalmışlar, izzet, hindiyi meyhâne aşçısına vererek kızarmasını emretmiş.. hindi kızara dursun bir taraftan da içmeye başlamışlar.. derken meyhâneye üç beş kişilik bir takım daha gelerek aşçıya âlâ lüfer balığı vermişler. İzzetle Mahmud çeşitli nükte ve tuhaflıkla meyhâneye bir neşe verirken hindi kızartması gelir gelmez ikisi birden suratı asmış ve bir hiç yüzünden bir münakaşa, münakaşadan da münazaa çıkarmışlar.. İzzet: - Elimi şu hindiye sürersem şart olsun!.. diye yemini basmış. Bir yemin de Mahmud savurmuş: - Şu hindiye ben de elimi sürersem şart olsun! demiş. Meyhânedekiler şaşırmış ve üzülmüşler, lüfer getiren takımdan biri ayağa kalkarak önlerindeki balığı İzzetle Mahmudun sofrasına koymuş: - Arkadaş arasında her şey hoş görülür.. şunu buyurun afiyetle, şartlı hindiyi de bize verin! demiş. Bir ramazan bayramı arifesinde İzzet bakmış ki cebinde tek bakır mangır bile yok.. Otuz gün rakıya hasret, herkesin binlikler devireceği bayram gününde de meyhânelere uzaktan bakmak tahammül edilir şey değil.. Yağcı Mahmutla beraber Bayezidda lekeciler önünden geçiyorlarmış, İzzetin gözleri parlayıvermiş, içlerinden birine: - Merhaba usta.. işler ne âlemde?.. diye aşinalık etmiş. Lekeci de: - Arife günü iş olur mu. Yarın bayram, herkes yeni urba giyer.. demiş.. İzzetin beklediği cevap da bu: - Yârınki bayram günü sana pek çok müşteri bulup getirirsek bize ne var?! diye sormuş. Karşısındaki çapkının lâtife ettiğini sanan lekeci: - Alacağım paranın yarısını veririm! demiş. Söz mü söz; yemin mi, yemin. İzzet: - Usta.. ne olur ne olmaz, belki işe yetişemezsek ben bugünden birkaç çırak tedarik eyle!.. demiş. Sonra iki ayakdaş tabanları kaldırmış, soluğu Edirnekapı surlarında almışlar.. Harabe kovuklarından birinde bir çaylak tutmuşlar.. ertesi sabah da bayram namazına Bayezıd camisine gitmişler.. Mahmud ön saflardan birine geçmiş. Camie çok geç gelen İzzet de koltuğunda getirdiği çaylakla en son safta, bir pencere içine sıkışmış.. camii son cemaat yerine varınca dolu, namuz başlayıp da cemaat rükûa varınca İzzet koltuğundaki çaylağı bırakmış.. yirmi dört saate yakın hürriyetten mahrum kalmış olan kuşcağız, caminin içinde bütün hırçınlığı ile uçup dolaşmağa, kanadile de kandillere çarpıp devirmeğe başlamış.. binlerce kişinin secdeye varırken çıkardığı heybetli uğultu üzerine de çılgına dönmüş, çarpıp devirdiği kandillerle cemaatin üstünü başını yağ içinde bırakmış.. Namazdan sonra herkes hayret içinde: “Bu mübârek günde şu garip hayvanın yaptıklarına bak? bunda da bir sır, bir hikmet vardır!” derken Mahmudun sesi hepsini bastırmış: - Oldu bir kere.. bâri şurada lekeciler var, gidelim de çıkartıverelim!.. Camiden boşalan cemaatin kendilerine akın ettiğini gören lekeciler derhal, arife günü gelen külhânîleri hatırlamışlar. Birkaç fazla çırak tedarik etmediklerine pişman, müşterilerin yağ lekelerini temizlemekle bitirememişler.. Mürekkepçi İzzet de para toplamağa yetişememiş.. (B. : Hatib Hoca, cild, sayfa).