VEZİR HANI MEYHANESİ – Çenberlitaşda Vezir Hanında gedikli meyhânelerin büyüklerinden biriydi. O meyhâneyi gören Vâsıf Hiç şöyle anlatıyor : “Vezir Hanı Meyhanesinin en parlak zamanı 1880 ile 1890 arasında dır. İşret ile aslaa ülfetim olmadı, ağzıma müskiratın katresini değdirmediğim halde, meşrebimin îcâbı akşamcı yârânıma ayak uydurur, meyhânelere gider, o âlemleri de görür düm. Vezir Hanı Meyhanesine de birkaç sefer gitmişliğim vardır. “O zamanlar Vezir Hanı Meyhânesinin müşterileri, son divan şairleri, matbuat (basın) mensupları, kalem lerde mümeyyizler, başkâtipler, bey den efendiden kimselerdi. Zamanın âlemi edebiyatında benim diyenlerinden, şiirlerinden ve lûgatından feyz aldığımız Muallim Naci Efendi de oraya gelirdi, kendisini lik defa o rada grödüm, baş köşede, en yakın dostları, şâkirdleri ile oturuyordu. Yeni mi yazmıştı bilemem, meyhâne üzerine meşhur gazelini belki on defa yüksek sesle okudu. meyhânenin mahbub bir uşağı da yalnız muallim merhuma hizmet ediyordu. Çağlayan halinde pek tantanalı bir okuyuşu vardı. Herkesi mest etti. bizler de kapu yanında bir masaya yerleşmiştik (O tarihte artık mey hânelere masa girmiştir ve tavana asılır büyük gaz lâmbaları ile aydınlatılmaktadır.) Ağız açmak ne haddimiz, onları dinledik. Yıllar geçti, sesi hâlâ kulaklarımdadır; okud...

VEZİR HANI MEYHANESİ – Çenberlitaşda Vezir Hanında gedikli meyhânelerin büyüklerinden biriydi. O meyhâneyi gören Vâsıf Hiç şöyle anlatıyor : “Vezir Hanı Meyhanesinin en parlak zamanı 1880 ile 1890 arasında dır. İşret ile aslaa ülfetim olmadı, ağzıma müskiratın katresini değdirmediğim halde, meşrebimin îcâbı akşamcı yârânıma ayak uydurur, meyhânelere gider, o âlemleri de görür düm. Vezir Hanı Meyhanesine de birkaç sefer gitmişliğim vardır. “O zamanlar Vezir Hanı Meyhânesinin müşterileri, son divan şairleri, matbuat (basın) mensupları, kalem lerde mümeyyizler, başkâtipler, bey den efendiden kimselerdi. Zamanın âlemi edebiyatında benim diyenlerinden, şiirlerinden ve lûgatından feyz aldığımız Muallim Naci Efendi de oraya gelirdi, kendisini lik defa o rada grödüm, baş köşede, en yakın dostları, şâkirdleri ile oturuyordu. Yeni mi yazmıştı bilemem, meyhâne üzerine meşhur gazelini belki on defa yüksek sesle okudu. meyhânenin mahbub bir uşağı da yalnız muallim merhuma hizmet ediyordu. Çağlayan halinde pek tantanalı bir okuyuşu vardı. Herkesi mest etti. bizler de kapu yanında bir masaya yerleşmiştik (O tarihte artık mey hânelere masa girmiştir ve tavana asılır büyük gaz lâmbaları ile aydınlatılmaktadır.) Ağız açmak ne haddimiz, onları dinledik. Yıllar geçti, sesi hâlâ kulaklarımdadır; okuduğu gazel de hâfızamdadır : Gönlümü sâkiye mimar eyledim meyhânede Allah Allah.. Kâbe imar eyledim meyhânede Ol kadar çakdım ki tersâzâdegânın aşkına Berka döndüm neşri envâr eyledim meyhânede Merkezi feyzimde oldum müstakar hûrşîd vâr Encümi akdâhı seyyar eyledim meyhânede Kâbei kûyin anub nûş ettiğim sâgerleri Zemzemi eşkimle serşâr eyledim meyhânede Gel de cûşâcûşunu seyreyle Mes’ûdîlerin Başka bir âlem bedîdâr eyledim meyhânede “Biz de Haddehâneli dört bahriyeliyiz, üstümüzde şanlı formamız yok, sivil giyinmişiz ama bıçkınlığımız üstümüzde, arkadaşların teşviki ile kalkdım, bacaklarım titreyerek Muallim Naci’nin önüne gittim: – Destur isterim!. diyerek elini öptüm. Güldü: – Semâiden, ayaklı mâniden, koşmadan, destandan nelerin var, dedi... – Bir dîvânım var, dedim. – Oku! dedi. “Hûriye Hanım ağzından Çeşmemeydan Tulumbacı Bekir şânında yazdığım dîvanı okudum (B.: Bekir, Çeşmemeydanlı,cild 5, sayfa 2421) – Hûri Hanımdan ne aldın? diye sordu. – İki mecidiye, dedim... – Divan da güzel, iki mecidiye de, dedi.” Vezir Hanı Meyhanesinin çok büyük bir hatırası vardı, Türkçe terennüm etmiş ermeni saz şairlerinden Harâbât Haçik’in sazı bu meyhanenin bir duvarında asılı idi: “Son günlerini burada geçirmiş, bir gece de şu peykenin üstünde ölmüştür.” diye anlatılırdı. Şu manzumesini tâlik hat ile yazdırmışlar, sazının yanına asmışlardı: Haçikdir nâmım harâbât ehli Anınçün severiz bir her güzeli Çenberlitaşdadır sevdiğim dilber Mislini görmedim kendim bileli Vezir Hanı Pandelimin lânesi Ande rûzi şeb Haçik divânesi Şebçırâğın âşıkı pervânesi Târi zülfü olmuş sazımın teli Şu beyitler de Erzurumlu Âşık İbrahimindir : Gel be yanıma gel be Sakızın nazlı rumu Gümüş topuk vurarak tûtî dilli Pedimu Atayım aşkına bir nârayı hey hey ki ben Söndürem meyhânenin ortasındaki mumu Çerâğı hüsnün yeter rûşen etmeye bezmi At nahveti şebâbı bırak çalım kurumu Bakma yüzüme bel bel Vezir Hanı burası Vezîrâne bahşişim öttürürüm borumu Âşık Haçik’in “Pandeli” si,ve Âşık İbrahimin “Pedimu” su Muallim Nacinin gözde sâkisi olabilir (B.: Naci Efendi,Muallim ,cild ,sayfa ;Haçik Harâbât ,cild ,sayfa ; İbrahim,Erzurumlu Âşık ,cild ,sayfa ;Hiç,Vâsıf ,cild ,sayfa