GÜL AHMED AGA – 1885 ile 1890 arasında Galatada Buğluca Hamam Sokağında son külhan beylerinden bir kahveci (B.: Külhan Beyleri) ;o tarihlerde yaşı ellinin yetmişin üstünde kır ak sakallı zeberdest bir adamdı ;kahvehânesinin müşterileri kayıkcı hammal gürûhu olub dükkânının üstünde büyükce bir oda da bir hâneberduşlar koğuşu hâlinde idi,barındırdığı gariblerden para almaz,bir kuru hasır üstünde yatırır ,civardaki bir aşcıdan da birer tas çorba içirtirdi. Kıyâfeti perişan fakat temiz idi.Hayatını kalem diline vermiş olsaydı geçen asrın İstanbulunda ayak takımı hayatı üzerine en zengin bir vesika bırakmış olurdu.Çocukluğunda son yeniçerileri görmüş ve Vak’ai Hayriyeyi görmüş,zamanının şöhret sâhiblerinden pek çok kimseyi hiç kimsenin bilmediği mâzileri ile tanımışdı.Aşağıdaki manzûme onun ağzından Erzurumlu Âşık İbrahim tarafından yazılmışdır : Yaz be Âşık İbrahim yaz be kalender derviş Ben de harâbât ehli ayyaş pâ bürehneyim Koy başa Elemtere bir de Kem Gözlere Şiş Deryâyı aşk üstünde köhnemiş bir tekneyim Nâmım Gül Ahmed idi ne renk kaldı ne ıtır Demir leblebi oldum yenirken kıtır kıtır Gazal idim bir zaman oldum işte bir katır Cümle âlem okusun öğrensin ki ben neyim Başların tâcı idim sînelerin bülbülü Nice zehri kaatile olmuş belâ püskülü Menem dîger nîst diyen zeberdestlerin...

GÜL AHMED AGA – 1885 ile 1890 arasında Galatada Buğluca Hamam Sokağında son külhan beylerinden bir kahveci (B.: Külhan Beyleri) ;o tarihlerde yaşı ellinin yetmişin üstünde kır ak sakallı zeberdest bir adamdı ;kahvehânesinin müşterileri kayıkcı hammal gürûhu olub dükkânının üstünde büyükce bir oda da bir hâneberduşlar koğuşu hâlinde idi,barındırdığı gariblerden para almaz,bir kuru hasır üstünde yatırır ,civardaki bir aşcıdan da birer tas çorba içirtirdi. Kıyâfeti perişan fakat temiz idi.Hayatını kalem diline vermiş olsaydı geçen asrın İstanbulunda ayak takımı hayatı üzerine en zengin bir vesika bırakmış olurdu.Çocukluğunda son yeniçerileri görmüş ve Vak’ai Hayriyeyi görmüş,zamanının şöhret sâhiblerinden pek çok kimseyi hiç kimsenin bilmediği mâzileri ile tanımışdı.Aşağıdaki manzûme onun ağzından Erzurumlu Âşık İbrahim tarafından yazılmışdır : Yaz be Âşık İbrahim yaz be kalender derviş Ben de harâbât ehli ayyaş pâ bürehneyim Koy başa Elemtere bir de Kem Gözlere Şiş Deryâyı aşk üstünde köhnemiş bir tekneyim Nâmım Gül Ahmed idi ne renk kaldı ne ıtır Demir leblebi oldum yenirken kıtır kıtır Gazal idim bir zaman oldum işte bir katır Cümle âlem okusun öğrensin ki ben neyim Başların tâcı idim sînelerin bülbülü Nice zehri kaatile olmuş belâ püskülü Menem dîger nîst diyen zeberdestlerin gülü Şimdi dilber kâkülü arar kırık şâneyim Nerde eyyâmı şebab âvâre hümâ pervaz Nerde benim Köroğlum Ayvazım Ayvaz Ayvaz Diye dağdan dağlara sadâsı taninendâz Külhanın perverdesi ben de bir küçükbeyim idim Yeller eser yerinde eski saltanatların Gölgesi yok üstüme gerilmiş kanatların Levhâi ibretiyim tâzerû nevhatların Kendi kadrin bilmemiş güzelden nişâneyim Külâh kapmış nâbekâr herkesi benden sorun Kâfiri müslim nümâ riyâkâr güruhunun Teşhir ideyim size çirkini derûnunun Hepsinin geçmişinden size haber vereyim Attık hicâbı arı kimseden yok pervâmız Yok arzûyi intikam kimseyle yok dâvâmız Kitâbı sinemizde şerh edilmiş gavâmız Külde çıplak yatarak yetişmiş hergeleyim Kimdir bu “Gülbeşeker”,kimdir bu “Tellikavak” “Karakız” la “Gelinkız”,kimdir çapkın “Kırkayak” Şu sîne bülbülleri bir sürü kuzu oğlak Hepsini birer birer haddeden geçireyim İşte şu Gül Ahmedin köhne kahvehânesi Hâneberduş mühmelân dilberlerin lânesi Kimi ciğer pâresi kimi bir dür dânesi Yol virsem gök yüzünü tutar benim heyheyim Ne okuduk ne yazdık sâde gördük geçirdik Zaman oldu dem oldu yolunduk didik didik Ele geçdi nihâyet işte şu küçük gedik Bencileyin düşmüşe dedim kanat gereyim Kitaplarda yazılmaz bizim çekdiklerimiz Yürekleri deşersen destandır her birimiz Bilirim Çürüklükdür son durağmız kabrimiz Dedim kuru tahtaya birkaç hası e sereyim Arkamdan ağlayacak garip gözler göreyim Bibl.: Âşık Râzi,Evrâkı Metrûke,Defter.