“Kötü, bed” (Şemseddin Sâmi, Kaamûsi Türkî). Halk ağzında iffetini kaybetmiş, vücûdu fuhuş metâı olmuş kadın veya delikanlı; fuhuş yoluna düşmüş, atılmış anlamında kullanılır. Aşağıdaki satırları Ahmed Rasimin “Fuhşi Atik” isimli ölmez eserinden alıyoruz; üstad bir arkadaşının ağzından anlatıyor: “.. Onbeş onaltı yaşlarında idim. Pederim bir şey almak için beni eve gönderdi. Öğle üstü idi. Valdemi ağlar buldum; gözleri kızarmış, şakaklarına limon ile kahve bağlamış, teyzem yanında bileklerini ovuyor. — Nen var anneciğim?... “Mahzûnâne cevab verdi: — Bir şeyim yok evlâdım... “Sütninem öteki odada hıçkırıklar içinde anlattı: — Bizim Sarıgüzeldeki ahbabımız Remziye Hanım yok mu? — Var... Ölmüş mü? — Ölmemiş ama yüreğine inmiş... — Neden? — Kızı fena olmuş! “Beni de bir teessür aldı. Dükkâna döndüm. Pederim gaayetle sofu idi. Teessürümü görünce sordu: — Ne oldun.. yoruldun mu? “Mâcerâyı babama anlattım, elini sakalına götürdü: — O evin kızı fenâ olsun!.. İnanılacak şey değil.. Bunda ya bir iftirâ yahud bir yanlışlık var... “Zavallı babacığım ağlamadı ama üç dört defa hızlı hızlı öksürdü: — Hasbünallah... sen bilirsin yâ Rabbî... diyordu... “Siz kırk - kırkbeş sene evvel böyle bir mâcerânın ahbab gönüllerinde husûle getirdiği teessüre bakın. Fâhişe olmuş, orospu olmuş gibi bir isnâdı ...

“Kötü, bed” (Şemseddin Sâmi, Kaamûsi Türkî). Halk ağzında iffetini kaybetmiş, vücûdu fuhuş metâı olmuş kadın veya delikanlı; fuhuş yoluna düşmüş, atılmış anlamında kullanılır. Aşağıdaki satırları Ahmed Rasimin “Fuhşi Atik” isimli ölmez eserinden alıyoruz; üstad bir arkadaşının ağzından anlatıyor: “.. Onbeş onaltı yaşlarında idim. Pederim bir şey almak için beni eve gönderdi. Öğle üstü idi. Valdemi ağlar buldum; gözleri kızarmış, şakaklarına limon ile kahve bağlamış, teyzem yanında bileklerini ovuyor. — Nen var anneciğim?... “Mahzûnâne cevab verdi: — Bir şeyim yok evlâdım... “Sütninem öteki odada hıçkırıklar içinde anlattı: — Bizim Sarıgüzeldeki ahbabımız Remziye Hanım yok mu? — Var... Ölmüş mü? — Ölmemiş ama yüreğine inmiş... — Neden? — Kızı fena olmuş! “Beni de bir teessür aldı. Dükkâna döndüm. Pederim gaayetle sofu idi. Teessürümü görünce sordu: — Ne oldun.. yoruldun mu? “Mâcerâyı babama anlattım, elini sakalına götürdü: — O evin kızı fenâ olsun!.. İnanılacak şey değil.. Bunda ya bir iftirâ yahud bir yanlışlık var... “Zavallı babacığım ağlamadı ama üç dört defa hızlı hızlı öksürdü: — Hasbünallah... sen bilirsin yâ Rabbî... diyordu... “Siz kırk - kırkbeş sene evvel böyle bir mâcerânın ahbab gönüllerinde husûle getirdiği teessüre bakın. Fâhişe olmuş, orospu olmuş gibi bir isnâdı müstehcen yok, yalnız bir fenâ olmuş sözü var!..”. Şeytandır şaşırtan hep güzelleri Şâhin başda eser kavak yelleri Ağabeylik kardeşlik hep lâfü güzâf Peymâne tutmaya görsün elleri Varır meyhâneye o rûyi sâde Şehir eşkiyâsı sayde âmâde Bilmezki fenâya çıkarır adın Nikaabı hicâbı attıran bâde (Râzi) “Kötü” sıfatı da aynı anlamda kullanılır.