Toplumun avam tabakası hayatını dikkatle incelemiş usta kalemler elinde bir roman kahramanı olacak hem mazlum ve mağdur, hem de kaatil bir genç kadın; sol eli kıskanç kocası tarafından bileğinden kesilip koparılan Emine bir sene sonra, intikam duygusundan ziyâde ölüm korkusu altında kocasını tabanca ile vurarak öldürmüşdür. İstanbul halkı tarafından geniş ilgi ile tâkib edilmiş bu âile fâciasının basına intikal etmiş safhaları şunlardır: 3 temmuz 1962. Üç zorba bir kadının elini kesip kaçdılar — Evvelki akşam Kartal Maltepesinde feci bir vak’a olmuş, üç ırz düşmanı yirmi günlük evli bir kadını sol memesinden bıçakla vurmuşlar, sol elini de bileğinden kesip koparmışlardır. Denizcilik Bankasının liman işletmesinde Üsküdar iskelesi gişe memuru Hasan Bir’le evli olan 19 yaşındaki Emine, önce kendisini intihar kasdı ile yaraladığını, sonra ifâde değiştirip bu işin eve giren şahıs tarafından yapıldığını söylemişdir. Evde arama yapan jandarma bir not defteri bulmuşdur, defterde Emine tarafından: “Emine Kocaman’ım. Kendi kendimi bileğimden kesdim. Kimseden dâvâcı değilim. Çok çok rica ederim bekletmeden gömün” diye yazılmışdır. Hâdiseyi geç vakit eve döndüğünde öğrenen Hasan Bir komşulara haber vermiş ve “Emineyi baygın buldum. Karımın kendi kendisini bu hâle koyduğunu zannetmiyorum” de...

Toplumun avam tabakası hayatını dikkatle incelemiş usta kalemler elinde bir roman kahramanı olacak hem mazlum ve mağdur, hem de kaatil bir genç kadın; sol eli kıskanç kocası tarafından bileğinden kesilip koparılan Emine bir sene sonra, intikam duygusundan ziyâde ölüm korkusu altında kocasını tabanca ile vurarak öldürmüşdür. İstanbul halkı tarafından geniş ilgi ile tâkib edilmiş bu âile fâciasının basına intikal etmiş safhaları şunlardır: 3 temmuz 1962. Üç zorba bir kadının elini kesip kaçdılar — Evvelki akşam Kartal Maltepesinde feci bir vak’a olmuş, üç ırz düşmanı yirmi günlük evli bir kadını sol memesinden bıçakla vurmuşlar, sol elini de bileğinden kesip koparmışlardır. Denizcilik Bankasının liman işletmesinde Üsküdar iskelesi gişe memuru Hasan Bir’le evli olan 19 yaşındaki Emine, önce kendisini intihar kasdı ile yaraladığını, sonra ifâde değiştirip bu işin eve giren şahıs tarafından yapıldığını söylemişdir. Evde arama yapan jandarma bir not defteri bulmuşdur, defterde Emine tarafından: “Emine Kocaman’ım. Kendi kendimi bileğimden kesdim. Kimseden dâvâcı değilim. Çok çok rica ederim bekletmeden gömün” diye yazılmışdır. Hâdiseyi geç vakit eve döndüğünde öğrenen Hasan Bir komşulara haber vermiş ve “Emineyi baygın buldum. Karımın kendi kendisini bu hâle koyduğunu zannetmiyorum” demişdir. Emine, kaldırıldığı hastahanede ifâdesini değiştirip: “Beni Yılmaz, Muzaffer ve ismini bilmediğim üç kişi bu hâle koydular. Defterdeki yazıları onların zoru ile yazdım” demişdir. 4 Ağustos 1962. Kesik elin esrârı çözüldü, câni Hasan Bir — Haydarpaşa Nümune hastahanesinde tedavi altında bulunan Emine son olarak verdiği ifadede: “Kocam bana sık sık uyuşturucu madde verirdi. Bunları almam için beni çeşitli işkencelerle tehdid ederek korkuturdu. Bileğimi nasıl kestiğini ve o anda neler olduğunu hiç hatırlayamıyorum, ama bunu kocamın yaptığına eminim. O akşam önce ölümle tehdid ederek deftere o yazıları yazdırttı. Kesik elimi içinde su bulunan bir tabağa koymuş, evi terkeder gitmiş. Gece yarısı döndü, ölmediğimi görünce hayretden dona kaldı, yine ölümle tehdid ederek üç kişi tarafından tecâvüze uğradığım şeklinde ifâde vermemi söyledi.” demişdir. Ele geçen delillerden de kadının elinin kocası tarafından kesildiği kat’î olarak anlaşılmıştır. Dün tevkif edilen sanık karısının bir psikopat olduğunda ısrar ederek suçunu inkâr etmektedir. 17 Nisan 1963. Kesik El dâvasının duruşması başladı — Son yılların en esrârengiz olayının duruşmasına 1. Ağır Ceza Mahkemesinde başlandı. Emine, kocasının kıskançlık ile yaptığı tazyikleri anlatmış, sonra şunları söylemişdir: “... Kesik elimi bir tabağa koyduğunu gördüm. Bayılmışım. Bir ara kendime geldim. Yerde yatıyordum. Etraf karanlıktı. Sürünerek kapıya doğru gittim. Çıkış yolu arıyordum. Birden kapının vurulduğunu duydum. “Kimsiniz?” diye seslendim. Bir ses “Emineciğim, ben Yılmaz’ım. Kapıyı aç. Kocan evde yok, sevişelim” dedi. “Defolun kapımdan. Ben sizin bildiğiniz kadınlardan değilim” diye bağırdım. Fakat kapı açıldı ve Hasan içeri girdi. Meğer beni kandırmak istiyormuş. Yaşadığımı görünce de hayret etti. “Vay sen ölmedin mi? Ölmemen daha iyi oldu. Şimdi benim ne biçim adam olduğumu anladın. Bu işi benim yapmadığımı söylersen seni hastahaneye götürürüm. Aksi halde, senden başka anneni, babanı, bütün sülâleni bıçaktan geçiririm” dedi. Kabul ettim. Komşulara ve jandarmalara intihar için bileğimi kestiğimi, bıçağı göğsüme sapladığımı söyledim. İnanmadılar. Ben de doğruyu söylemek zorunda kaldım, beni kocam bıçakladı, elimi de kocam kesti. Mahalleliden şâhidler Eminenin nâmuslu bir kadın, Hasanın da kıskanç bir koca olduğunu söylediler; Hasanın kardeşi Cemil Bir de, hâkimin: “Bir tarafda kardeşin, bir tarafda eli kesilmiş yengen, elini vicdanına koy ve söyle, insan kendi elini bileğinden kesip koparabilir mi?..” suâline: “Kesemez..” dedi. Mahkeme Hasanın tahliye talebini reddetti. 30 Nisan 1963. Hasan Bir tahliye edildi — Delil kifâyetsizliğinden Hasan Birin tahliyesine karar verildi; Bu karar üzerine Emine, serbest bırakılacak kocasının kendisini sağ bırakmayacağını söyledi: 10 Temmuz 1963. Kesik elli Emine Adliye Sarayında elini kesen kocasını tabanca ile vurarak öldürdü — Kesik el dâvasının duruşmasına, maznun Hasan Bir gayrı mevkuf olarak saat 9.30 da başlanacakdı. Karı - koca 1. Ağır Cezâ Mahkemesinin bulunduğu koridorda karşılaşdılar. Emine, bir gün önce verdiği bir dilekçe ile tahliye kararı veren hâkimi red etmişdi. Mahkeme koridoru çok kalabalıkdı; cinâyet o kalabalığın gözü önünde işlendi. Bir görgü şâhidi şöyle anlatıyor: “Kadının yüzü sapsarı idi. Kocası koridorun öbür ucundan göründüğü zaman, oturduğu kanapeden kalkarak ona doğru yürüdü. Yanına varınca konuşmaya başladılar. Bana doğru yöneldikleri zaman, adam müstehzi bir şekilde tebessüm ediyordu. Birinci Ağır Ceza Mahkemesinin bulunduğu yere dönülen köşeye geldikleri anda genç kadın sağ elini arkaya doğru götürdü ve bu anda elinde bir tabanca belirdi. Bunu kocasının göğsüne doğru yöneltti ve iki el ateş etti. Hasan Bir, önce dizlerinin üzerinde büküldü, sonra boylu boyunca cansız yere uzandı. Genç kadın adam öldürmenin dehşeti altında kocasına baktı. Sonra elindeki tabancayı, cesedin üzerine attı.” Emine o cinâyet günü gazetecilere şunları söyledi: “Siz her şeyi biliyorsunuz. Bunda benim, hiç kabahatim yok. Rica ederim beni suçlu bulmayın. Onu ne aldattım, ne de başkasını seviyordum. O ise, hep benden şübheleniyordu. Bileğimi kestiği günü unutamıyorum. Bu adamın, eninde sonunda beni öldüreceğinden korkuyordum. Geçen duruşmada serbest bırakılınca, korkularım kâbus haline geldi. Ne kadar ıztırap çektiğimi düşünemezsiniz. Tabanca Hasanın kardeşi Cemilin tabancasıdır. Geçen sene bir arama yapıldığında bana vermişdi.” Suçüstü Mahkemesine sevkedilen kesik elli Emine tevkif edilerek cezâevine gönderildi. 26 Eylül 1964. Cinâyet dâvası — 1 . Ağır Cezâ Mahkemesinde Hasan Bir’in ağabeyi Cemil Bir’in tuttuğu avukat, Emine Bir’in kocasını taammüden öldürdüğünü, bileğinin de Hasan Bir tarafından kesilmediğini bu bakımdan idama mahkûm edilmesini istemiştir. Savcı, olayı başlangıcından cinayete kadar özetlemiş ve şunları söylemişdir: “Emine Bir’in çektiği ıztırap hiç bir zaman gözünün önünden gitmemiştir. Daima Hasan Bir’e kin duymuştur. Ondan korkmuştur. Hasan Bir, Emine üzerinde korkunç bir tepki bırakmıştır. Genç kadın bu sebeple yanında tabanca taşımaya karar vermiş, her an tehlike olduğu zannına kapılmıştır. Emine Bir, bu düşünceler altında kocasına iki el ateş etmiş ve onu öldürmüştür. Cinyâeti işlediği anda şuuruna hâkib olmadığı öne sürülmüşse de, Adlî Tıpça bu husus kabul edilmemiştir. Emine’nin cinayeti daha önceden plânladığı ve bunu taammüden işlediğine karşı elimizde yeterli delil mevcud değildir. Tabancayı, kendisini müdafaa için yanına almış olduğu kanaati daha kuvvetlidir. Bu bakımdan, kaatilin, müebbed hapis cezası ile cezalandırılmasını talep ediyorum. Emine Bir’in bileğinin kesilmesi olayının da hafifletici sebep olarak kabul edilebilir ve bu bakımdan cezası 18 yıla indirilebilir”. Emine savcının talebini metânetle dinlemişdir. 4 Mart 1965. Emine 13 yıl hapse mahkûm oldu — Kesik elli Emine mahkûmiyet kararından sonra ağlamış ve: “Bu kadar yıl hapisde yatılmaz, kendimi öldüreceğim” demişdir. Kesik elli Emine hakkında bazı notlar — 1965 yılı ekiminde Kızılayın 450 liralık yardımı ile Emineye Lâlelideki Ortopedi Kliniğinde ucuz bir süs el takılmışdır. Emine hiç bir işde kullanamayacağı bu takma eline acı bir tebessüm ile bakmış ve: “Buna da şükür..” demişdir. Cinâyet dâvasının görüldüğü sıralarda adını tesbit edemediğimiz bir halk şârii, bir “Kolsuz Emine Destanı” yazıp basdırmışdır. Bir nüshası elde edilemedi; aşağıdaki kıt’aları Hürriyet Gazetesinden alıyoruz: Bir mektup yazdırdı bıçak zoruyla Bileğimi büktü iki koluyla Yıktı yere birden boğazımı sıktı Acı feryadımı duyan ağlasın. * Ah kardeşler benim içim yaralı Olmasın hiç kimse bahtı karalı Daha açılmadan bir gül solar mı? Ağlayın kardeşler bana ağlayın. * Emine’dir adım “Kolsuz” Emine Felek böyle zulüm eder kimine Kurban gittim bir kocanın kinine Ağlayın kardeşler bana ağlayın. * Koca adliyede silâhlar öttü Devrildi kaatilim yerlere yattı Herkes bir kocama bir bana baktı Bakan dostlar siz de bakıp ağlayın. * Polisler geldiler beni aldılar Bodruma götürüp hapse koydular Niçin kaatil oldum diye sordular Acı maceramı duyan ağlasın... Kesik elli Emine aslen Giresun’un Eynesin kazâsı halkındandır. Öldürdüğü kocası Hasan Bir de oralıdır. Eminenin anası Asiye Hanım mahkemenin bir oturumunda şunları söylemişdir: “Oy bizim başımıza gelenler.. Hasan, kızımı ilk istediği zaman vermedim. Büyüğü nişanlıydı, evlensin ondan sonra kısmetse veririz dedim. Peşimizi bırakmadı. Gitti, geldi. Kandırdı bizi”. Burhaneddin ÖLKER Kesik elli Emine (R. Sabiha Bozcalı)