Geçen asır sonlarında yaşamış bir şâir, hayatı hakkında en küçük bir bilgi edinilemedi. Malûmat Mecmuasının ağustos 1318 (Milâdi 1902) nüshasında “Edebiyat” sütununda görüp aşağıya aldığımız şu manzumesinden İstanbul ağzı Türkçeye hâkim bir şâir olduğu aşikârdır: Ben ağlayayım da hurrem ol sen, Allah içün ey civan, gücenme! Beyhûde yere tefekkür etme, Her hâlet için teessür etme, Gel, nazlı perî, tahassür etme, Sevsin seni kalb ü can, gücenme! Sen gül meleğim, cihan kül olsun! Destin de benefşe, sünbül olsun! Aşkından ölen de bülbül olsun! Zevk eyle de sen heman, gücenme! Ağyâra aman sakın inanma! Her yâri sana vefâlı sanma! Bu sözlerimi işit, usanma, Ruhum sana mihriban, gücenme! Bu manzumenin, o devirlerde İstanbulda kalenderlik yollarında dolaşanların karşılaşdıkları rakib, engel yüzünden duyulan üzüntülerle yazıldığı anlaşılıyor. Malûmat Mecmuasının Edebiyat sütunları, şâir âşıkların sevdikleri hercâî dillerle beyânı hâl etmesine çok yardım etmişdir.