“(Tarikat erbâbının giydiği) dört dilimli bir tâc. Edebiyatımızda Tâcı Edhem diye bir tâbir vardır ki istiğnâyı, (dünyâ nîmetlerine kıymet vermemeyi) temsil eder; İbrahim Edhemin tâcu tahtını terk etmesinden kinâyedir” (M. Zeki Pakalın, Osmanlı Tarih Deyimleri ve Terimleri). M. Zeki Pakalın “Tâcı Edhem” tâbirinin istiğna ifâde ettiğine örnek olarak Nef’înin şu mısraını alıyor: Sernigûn peymanei cem Tâcı Edhemdir bana Edhemi Tâcı, kalenderâne fukarâlığı fazîlet bilen bektâşiler giyerdi; üst tarafı sivri olan bu külâhın “Elîfî Tâc” denilen ve yine tarikat erbabı tarafından giyilen diğer bir serpuş ile çok yakın benzerliği vardır; yine dört dilimli olan elîfî tâc ile ayırd edilen tek noktası, elîfî tâcın biraz daha yüksek, uzun oluşudur; bir de Edhemî Tâca dâima yeşil bir destar sarıldığı halde, elîfî tâca her çeşid destarın, hatta burma sarığın dahi dolana bildiğidir (Bakınız: Elîfî Tâc). Edhemi Tac (Resim: S. Bozcalı)