Asıl mânası ile uzakdan ilgili olarak İstanbulun halk ağzı deyimlerine girmiş bir isimdir, “Lâf ebesi”, “Söz edebi” çok konuşan, çok söyleyen karşılığı kullanılır. Hüseyin Kâzım Bey Maarif Bakanlığı tarafından basılmış Büyük Türk lûgatında halk ağzı şu tekerlemeyi darbımesel olarak kaydediyor: Puştun sonu dedelik Orospunun sonu ebelik İstanbulda bazı çocuk oyunlarında oyuna cezalı durumda katılana “Ebe” denilir, meselâ saklanbaç oyununda, saklananları arayıp bulacak olan çocuk “Ebe” dir; bir başka oyunda ise Ebe’nin gözleri bağlanır, gözleri bağlı çocuk arkadaşlarından birini yakalamaya çalışır ki oyunun adı da “Kör Ebe” dir. Aynı iş üzerinde çalışan kimselerin bir âhenk sağlıyamamasına, herkesin aklına geleni yapmasına bu oyundan alınarak “Körebe” denilir; misal: “On yıl evvel sattığım evden ötürü geçen yıl bir şerefiye vergisi geldi; o ev mülkiyetimden çıkmıştır diye itiraz ettim, komisyon itirazımı haklı buldu, tahakkuk âmirliği de bu karara mürûru zaman yokdur diye itiraz etti.” Bizim itirazımızın mürûru zaman meselesi midir? Açık, kesin haklar üzerinde körebe oyunu!..”