On sekizinci asırda Birinci Sultan Abdülhamid zamanında bir Enderunlu; aslı Tay Kabîlesinden bir arab olub pek küçük yaşda köle olarak Rikâb kaymakamlığında bulunmuş Silâhdar Mustafa Paşa adında bir zâta gönderilmiş, o da bu arab çocuğunu tebennî ettikden sonra hizmet ve tahsil için pâdişah sarayına vermiş. Enderunda Hâzîne koğuşunda bulunan Dürrî Bey, Kiler Koğuşundan Yâkubağazâde Kahveci Ahmed Ağa adında çok dilber bir gence yakın alâka göstermiş, bâzı kıymetli hediyeler vermiş, fakat bu yakınlık sarayda çirkin dedikodulara yol açmış, pek çok emsâli gibi şiir ile meşgul olan Dürrî Bey pâdişahdan şu manzûme ile af dilemişdir: Âyâ ne idem ol şehi hûbane hediyye Bu tuhfei cânım ola cânâne hediyye Bûsî pâyi gülbûyine nola virse ruhsat Bir lutfi azimdir ki bu kurbâne hediyye Evlâdı arebim Tâyî aşk ile perverde Bir kulunun abdi iken sen Hâne hediyye Beni af it pâdişehim dîvânei aşkım Affın ol şûha bedeldir rindâne hediyye Hak zâti hümâyunu dâim ide âmin Dürrî bu duâdır hele şâhâne hediyye Önce hoş görülmüş, fakat bir müddet sonra Dürrî Bey, haysiyeti rencîde edilmeden saraydan çıkarılmışdır; Yâkubağazâde de memleketi olan Susurluğa, dayısının yanına gönderilmişdir. Bibl. : Atâ, Erderun Tarihi; Selim, mecmua.