On altıncı asır şâirlerinden; aslı Üsküblüdür, İstanbulda yerleşmişdir; lâübâli ve kalender meşreb bir zât olub ömrü boyunca yoksulluk, sıkıntı çekmiş, fakat kimseye minnet etmemiş, “iki akçeyi bir yere bağlayamamış” olduğu halde hâline kanaat etmişdi. Şu iki beyiti kendini tasvir yolunda yazılmışdır: Ey hâce fakrü fâkemiz mülk ü ganâye vermeyiz Bu köhne şâlü hırkamız atlasu kabâye vermeyiz * Ne bilsün lezzeti fakrü fenâyi mâlü can ehli Bu zevki gel kanaat kûşesinde merdi hakdan sor Tek şikâyetinin de bir sîne bülbülü yoldaşının cevrü cefâsı, vefâsızlığı olduğu şu beytinden anlaşılıyor: Sen gidersen senin ardınca gözüm yaşı gider Müşkil oldur ki kişi kalır ve yoldaşı gider Lâtifeye ve hicve de meyletmişdir. Zengin bir adam şiir yazmaya hevesli olub şiirlerinde “Cülâbî” mahlasını kullanırdı. Cülâb, gül suyu ve şeker ile yapılan şerbetin adı idi ve bilhassa yazın kar ile soğutulurdu; yaz günlerinde İstanbula kar, Bursada Uludağdaki kar kuyularından “Buz Kayığı” denilen husûsî kayıklarla getirilirdi, ve su, şerbet soğutmak için ancak zengin konaklarında bulunurdu. Bunaltıcı bir temmuz sıcağında kalender Dürrî zengin Cülâbiden şu cinaslı beyit ile kar istemişdi: Bre Cülâbi gel ihsânı tâm et Karından isteriz in’âmı âm et Bibl. : Lâtifi, Şuerâ Tezkiresi.